Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Με το άνοιγμα του τουρισμού και της εστίασης τα σενάρια δεν θυμίζουν σε τίποτα τα εστιατόρια και τη διασκέδαση, όπως την ξέραμε μέχρι πρόσφατα. Γνωρίζαμε σε καλό βαθμό τα μέτρα και τις προϋποθέσεις για την ασφαλή επανεκκίνηση και άνοιγμα των χώρων εστίασης. Αυτό που δεν είχε σαφή πρόβλεψη είχε να κάνει με το πώς θα βγει ο κόσμος και πώς θα ταξιδέψει σε επίπεδο ψυχολογίας.

Έτσι λοιπόν σε μια περίοδο, όπου η κατάσταση απαιτεί από τον κόσμο να μην βγαίνει από το σπίτι του, να μην συνωστίζεται, να προσέχει ότι αγγίζει και με ποιόν συγχρωτίζεται, εμείς οι άνθρωποι της Εστίασης και της Φιλοξενίας κληθήκαμε να πρέπει να δημιουργήσουμε μια εμπειρία για τον πελάτη που θα εκπέμπει ασφάλεια μεν, αλλά να μπορεί να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες του και σε αυτό που θυμόταν από το εστιατόριο μέχρι τώρα.

Μετά τους πρώτους μήνες λειτουργίας της εστίασης ομολογώ αναρωτήθηκα κι εγώ πολλές φορές από μέσα μου, αν είναι επικίνδυνο για όλους μας αυτή η επαναλειτουργία. Κατάλαβα πόσο διαφορετικά έχει επιδράσει η διαρκής ενημέρωση και οι υγειονομικές υποδείξεις στην ψυχολογία και τελικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο.

Ήρθα σε επαφή με κόσμο που ισορροπημένα γνώριζε τί να περιμένει από τις πρώτες του εξόδους, ωστόσο αντιμετώπιζα με καχυποψία κάθε λεπτομέρεια που μπορεί να παρατηρούσα απ’ τα πρώτα λεπτά. Σίγουρα στα άτομα που εμφανιζόταν έστω μια υποψία υποχονδρίασης και ψυχαναγκασμού, τώρα αυτό έχει μεγεθυνθεί και οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν εντονότερο stress λόγω της ανησυχίας μην προσβληθούν από τον ιό. Αξίζει να θυμίσω σε μια συνέντευξη του στους New York Times ο Γούντι Άλεν ανέφερε: "Δεν είμαι μόνο υποχόνδριος, στην πραγματικότητα είμαι κινδυνολόγος".

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσοι τέτοιοι κίνδυνοι μπορεί να βασανίζουν το μυαλό, τη διάθεση αλλά και σωματικά κάποιον που υποφέρει από τέτοιους ψυχαναγκασμούς, όταν επισκέπτεται το εστιατόριο ενός ξενοδοχείου σε μια άλλη χώρα...

Πώς να κάνεις έναν πελάτη να νοιώσει υγειονομικά ασφαλής; 

Είναι 7 η ώρα το απόγευμα και με ειδοποιούν από την υποδοχή του ξενοδοχείου, ότι θα έρθει μια οικογένεια με δύο παιδιά που μόλις έφτασαν στην Αθήνα για δείπνο. Στην ερώτηση μου αν μπορούμε να φροντίσουμε για κάτι ξεχωριστό για το δείπνο τους, η απάντηση ήταν να μην βρίσκονται πολύ κοντά με άλλο κόσμο. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα!

Μπαίνοντας στο εστιατόριο τους καλωσορίσαμε και εγώ έμεινα σε απόσταση να παρατηρώ. Έδειχναν ευχαριστημένοι με την απόσταση του τραπεζιού τους από τα γύρω τραπέζια σύμφωνα με τις τρέχουσες κυβερνητικές οδηγίες. Στα πρώτα λεπτά όμως παρατήρησα ότι ο πατέρας της οικογένειας χρησιμοποίησε όλα τα απολυμαντικά μαντηλάκια που βρήκε διαθέσιμα στο τραπέζι και μελέτησε προσεκτικά όλα τα είδη που υπάρχουν επάνω σε αυτό. Μαχαιροπίρουνα, ποτήρια, κηροπήγιο, όλα!

Θα περίμενε κανείς ότι θα συνεχίσει ανακουφισμένος το δείπνο του, όμως ο ίδιος παρέμενε ακίνητος με τρομαγμένο ύφος θα έλεγα. Αποφάσισα να πλησιάσω για να καταλάβω τι θα μπορούσα να προσφέρω. Καθώς πλησίαζα, φαινόταν όλο και πιο έντονα η ανησυχία στο βλέμμα του και η πρώτη του κουβέντα ήταν "ανησυχώ να μην κολλήσω τον ιό". Του είπα ότι είναι πολύ φυσιολογικό αυτό που λέει και του ζήτησα ευγενικά αν μπορώ να του μιλήσω για δύο λεπτά μακριά από τα παιδιά του, καθώς δεν γνωρίζω πώς αντιμετωπίζουν την πανδημία σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο και συμφώνησε.

Σχεδόν πανικοβλημένος μου είπε πως δεν ήταν δική του ιδέα να ταξιδέψουν και πόσο πολύ έχει ήδη ταλαιπωρηθεί από το επικίνδυνο ταξίδι με το αεροπλάνο. Συμπλήρωσε ότι τρέμει στην ιδέα και στις πιθανότητες ενός καταστροφικού ταξιδιού μπροστά του.

Το πρώτο πράγμα που του ζήτησα ήταν να παραμείνει ψύχραιμος και να κοιτάξουμε μαζί τι διαδραματίζεται γύρω μας. Τα παιδιά του, παρά την κούραση, πείραζαν χαρούμενα το ένα το άλλο με τις επιλογές και τις ζωγραφιές από το παιδικό μενού. Η γυναίκα του είχε ήδη παραγγείλει το αγαπημένο του κρασί και έδειχνε έτοιμη να ανακαλύψει έναν καινούριο προορισμό. Αμέσως το ύφος του μαλάκωσε και κατάλαβε, ότι αυτός είναι ο λόγος που ταξιδέψανε. Του θύμισα πόσο τυχερός είναι που φροντίζει να γεμίζει με εμπειρίες την οικογένειά του και πόσο σημαντικό είναι να διατηρήσει μια καλή προοπτική για αυτό το ταξίδι, καθώς οι γονείς δίνουν παράδειγμα στα παιδιά για όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη αντιμετώπιση των δυσκολιών.

Για να αισθανθεί πιο ασφαλής χρειάστηκε να δει λεπτομέρειες που ίσως δεν είχε παρατηρήσει μέχρι τότε, όπως πόσο διακριτικές είναι οι κινήσεις και οι επαφές του προσωπικού με τους πελάτες, καθώς και ό,τι όλοι απολύτως  φορούσαν μάσκα ατομικής προστασίας. Είδε ότι υπάρχουν QR codes με τις επιλογές του καταλόγου, του εστιατορίου και του bar. Του έκανε εντύπωση που οι σερβιτόροι μετά από την παραμικρή επαφή με άλλον επισκέπτη απολυμαίνουν τα χέρια ή ακόμα τα γάντια τους, ενώ πάντα υπάρχει κάποιος που απολυμαίνει την επιφάνεια που άλλος άγγιξε και την καρέκλα στην οποία καθόταν πριν.

Θεώρησα σωστό να του ξαναπώ ότι είναι φυσιολογικό να αισθάνεται έτσι και ότι τον καταλαβαίνω ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Του εκμυστηρεύτηκα ότι ανήκω κι εγώ σε ευπαθή ομάδα και ότι, αν δεν τηρούνταν αυστηρά τα υγειονομικά πρωτόκολλα, δεν θα βρισκόμουν εδώ. Καθώς επίσης ό,τι έχω αποφασίσει προσωπικά να μην αφήνω το φόβο να με κυριεύει και να στερούμαι πολύτιμες στιγμές για μένα και τους γύρω μου.

Πλέον είχα δίπλα μου έναν άλλο άνθρωπο! Με ευχαρίστησε για το χρόνο μου και μου υποσχέθηκε ότι θα κρατήσει αυτή τη θετική στάση για το ταξίδι τους, πάντα με ασφάλεια. Η Αθήνα προσφέρει άλλωστε εξαιρετικές υπαίθριες εμπειρίες αποφεύγοντας τον συνωστισμό και τους κλειστούς χώρους.

Editor's Tip: Αυτό που χρειαζόταν πραγματικά ήταν να μιλήσει με κάποιον και να αισθανθεί ό,τι τον καταλαβαίνουν. Μιλήστε με τους γύρω σας, με τους πελάτες σας, με το προσωπικό σας. Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά και σίγουρα θα γραφτούν πολλά για το πόσο και με ποιούς τρόπους μας επηρέασε η πανδημία έξω και μέσα μας. Ας βγούμε τουλάχιστον καλύτεροι απ’ όλο αυτό.

Εκείνο το βράδυ συνέχιζα να έχω επαφή με την συγκεκριμένη οικογένεια και δεν χόρταινα να τους βλέπω να διασκεδάζουν. Η ώρα είχε πάει ήδη 9 και η πιανίστρια επιστρέφοντας από το διάλλειμά της άρχισε να παίζει στα πλήκτρα το αγαπημένο μου κομμάτι του Louis Armstrong, "What a wonderful world"!