ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΣΟΥ;

Το γιατί αποχωρούν οι υπάλληλοι είναι ένα ερώτημα το οποίο, εάν οι εταιρείες έθεταν πιο συχνά και συστηματικά θα είχαν καταφέρει, όχι μόνο να συντηρήσουν ταλαντούχους επαγγελματίες, αλλά και να βελτιώσουν πρακτικές και πολιτικές, ενισχύοντας τα αδύνατα σημεία τους.

Ποια είναι η ελάχιστη ωδή κατά την αποχώρησή σου από την εταιρεία προς αυτούς που έγιναν οικογένειά σου; Που γέλασαν και έκλαψαν μαζί σου ανάλογα με την περίσταση, που πανηγύρισαν στην χαρά και έσκυψαν το κεφάλι όταν δεν ήρθε το επιθυμητό;

"Ευχαριστώ για τη στήριξη, την αλληλεγγύη, τα μερόνυχτα που μοχθήσαμε ώστε να φτάσουμε σε λύσεις, το αίσθημα της ένωσης που μας οδήγησε σε αποτελέσματα, που με αγκαλιάσατε από την πρώτη στιγμή και που πιστέψατε στις κατευθύνσεις που σας οδήγησα, μα πάνω από όλα σας ευχαριστώ για αυτά που μου μάθατε".

Συναισθήματα απλά που πηγάζουν από την παρακαταθήκη που αφήνεις φεύγοντας. Είναι μόνο αυτά; Όχι δεν είναι, σκέφτεσαι. Περπατώντας τα γραφεία, τους γνώριμους διαδρόμους, βλέποντας τη θέα από τα γραφεία, ξυπνούν οι αισθήσεις. Γνώριμες μυρωδιές, βήματα, εικόνες, συναισθήματα...

Χαρμολύπη. Λες: φεύγω για κάπου καλύτερα. Γιατί στεναχωριέμαι; ΙΕΡΟΣΥΛΕ...Τι σημαίνει "καλύτερα"; Πώς τολμάς να ξεστομίζεις κάτι τέτοιο; Είναι οι άνθρωποί σου που αφήνεις πίσω. Ποιος οριοθέτησε τι είναι καλύτερο και ποιος σου πιστοποίησε ότι εκεί που πας θα το βρεις; Μα τι κάνεις; Γιατί μπαίνεις σε αυτό το μονοπάτι που δεν έχει οδηγό; Ή μήπως έχει; Βασανίζεσαι, προσπαθείς να κρατηθείς, να μην λυγίσεις. Να χαιρετίσεις, αλλά ταυτόχρονα να δώσεις ελπίδα. Σε αυτούς που αφήνεις πίσω, σε εσένα που το χρειάζεσαι για να φύγεις, αλλά και για να λειάνεις τη νέα σου αρχή. Ξαφνικά έρχεται η σκέψη που σε ταράζει. Υπερθεματίζεις στο συναισθηματικό τομέα. Αλλά είσαι ο Διευθυντής ανάθεμά σε! Ψάχνεις το πλαίσιο και ιδού η ερώτηση.

Γνωρίζεις γιατί αποχωρούν οι υπάλληλοι από την εταιρεία;

Βιάζεσαι να σκεφτείς τη συνέντευξη αποχώρησης που ουσιαστικά παρέχει τη δυνατότητα μετατροπής μίας απώλειας σε ευκαιρία βελτίωσης. Η συνέντευξη αποχώρησης όμως είναι η τελευταία τυπική συνάντηση που διεξάγεται με τον υπάλληλο που αποχωρεί. Άρα, ενώ ο πραγματικός της ρόλος την αναγάγει σε μία στρατηγική ευκαιρία για συλλογή ειλικρινούς ανατροφοδότησης για την εταιρική κουλτούρα και τις εργασιακές συνθήκες, είναι το φινάλε. Τι να την κάνεις την πληροφόρηση, αν ο άλλος έχει αποφασίσει να αποχωρήσει;

Αδιαμφισβήτητα, ο εργαζόμενος απελευθερώνεται, αποβάλλει αρνητικά συναισθήματα και καθαρίζει τη σκέψη του, επομένως, αν η εταιρεία αποδώσει στη συνέντευξη τη σημασία που της αναλογεί (γιατί συχνά δεν προβλέπεται ούτε καν σαν διαδικαστική φάση από τις εταιρείες), θα εισπράξει και το αντίστοιχο όφελος, αλλά η εταιρεία θα έχει πλέον χάσει τον εργαζόμενο.

Τι "διώχνει" όμως τα διευθυντικά στελέχη (και τι τα κάνει να μένουν πιστά στις εταιρείες τους);

Μάλλον πάει ο νους στα στελέχη γιατί όντας στέλεχος και εσύ, τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Έλα, μίλα ανοιχτά και δώσε μου έναν πεντάλογο. Και κάνε την χάρη στον εαυτό σου να μην αυτοπαγιδεύεσαι, οπότε άφησε εκτός λίστας την αμοιβή γιατί εν τέλει, έχει τη λιγότερη σημασία.

1. Η ομάδα που διευθύνεις. Βασικά η σύνθεσή της. Την έφτιαξες εσύ;

2. Η ελευθερία για να πάρεις αποφάσεις.

3. Η ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής.

4. Το αίσθημα αναγνώρισης. Καλά κατάλαβες, στο "μπράβο" αναφέρομαι.

5. Οι δυνατότητες ενδοεταιρικής εκπαίδευσης.

Μην μου πεις ότι δεν έχεις επανειλημμένα ταλαιπωρηθεί με αυτά. Σίγουρα έχεις σφίξει τις μπουνιές σου σε μια απέλπιδα προσπάθεια επίδειξης εγκράτειας από σεβασμό προς το αφεντικό σου, ενώ σε άλλες στιγμές έχεις απλά αποδεχτεί ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή, οπότε και το αφήνεις να κυλήσει. Και είναι αυτή ακριβώς η συνθήκη που τελικά σε οδηγεί στην έξοδο από την εταιρεία. Τι είναι λοιπόν το σωστό; Να εξωτερικεύσει το αφεντικό αρνητικές εκφράσεις ή όχι;

- Εγώ είμαι το αφεντικό.

- Κάνε ό,τι λέω.

- Είσαι τυχερός που έχεις δουλειά.

- Αν δεν σου αρέσει, θα βρω κάποιον να το κάνει.

- Γιατί είσαι ο μόνος που πάντοτε έχει αντίλογο;

- Δεν έχω χρόνο για αυτό.

- Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει άγχος.

Όλες εκφράσεις που βγάζουν άρνηση και σε κάνουν να νιώθεις άσχημα.

Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη. Αυτή που μαθαίνεις εταιρικές αλλαγές από υφισταμένους σου, οι οποίοι συναντήθηκαν με τον προϊστάμενό σου (ναι, καλά κατάλαβες, σε άδειασαν). Που λαμβάνεις email τελικής απόφασης για το τμήμα σου, αλλά εσύ δεν ήξερες τίποτε για τη διαδικασία. Ο υφιστάμενός σου θα λάβει μέρος σε εκπαιδευτική δράση, ενώ εσένα σου έχουν επανειλημμένα αρνηθεί. Που είσαι προϊστάμενος, αλλά δεν έχεις καν δικαίωμα υπογραφής. Αυτά είναι που σε τσακίζουν και σε τρώνε σαν το σαράκι που απολαμβάνει να τρώει το ξύλο.

Αγαπητέ μου ιδιοκτήτη, επενδυτή, διευθυντή, προϊστάμενε, μιλούμε για κουλτούρα. Ξέρεις γιατί; Οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που θα κρίνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται από τη διοίκηση και κατά πόσο, χαρακτηριστικά όπως ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η συναδελφικότητα, η συνέπεια είναι έννοιες υπαρκτές, χειροπιαστές και όχι απλώς ένα ευχολόγιο. Επέτρεψέ μου να αναφέρω τα παρακάτω.

Tι είναι σωστό να λένε οι υπάλληλοί σου για εσένα και τι θα τους κάνει να παραμείνουν;

1. Αυτό που θεωρώ μοναδικό στην εταιρεία είναι το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει. Έχοντας δουλέψει σε πολλές άλλες εταιρείες, είναι κάτι που δεν πίστευα ότι υπάρχει. Εδώ είμαστε οικογένεια και είμαστε περήφανοι για αυτή την κουλτούρα.

2. Ξέρουμε πως η πόρτα του διευθυντή είναι πάντα ανοιχτή για κάθε εργαζόμενο σε κάθε πρόβλημά του. Ακούει τα προβλήματά μας, προσπαθεί να τα λύσει, ακούει τις προτάσεις μας και μας επιτρέπει να παίρνουμε πρωτοβουλίες.

3. Νιώθεις μια ασφάλεια και σιγουριά, σπάνια για τις μέρες μας. Έχεις επίσης την αίσθηση ότι ανήκεις σε μια πολύ δυνατή ομάδα που ξεχωρίζει, γεγονός που σε κάνει να λες με υπερηφάνεια ότι δουλεύεις σε αυτή την εταιρεία.

4. Η εταιρεία, παρόλο που γιγαντώνεται, δεν ξεχνά τον ανθρώπινο χαρακτήρα που διέπει τον οργανισμό. Προσέχει τον άνθρωπο και επικροτεί την ισορροπία ανάμεσα σε επαγγελματική και οικογενειακή ζωή.

5. Άψογες εργασιακές συνθήκες σε κάνουν να θέλεις να ξαναπάς γρήγορα, αφότου έχει τελειώσει η ημέρα.

Και τι γίνεται, αν δεν τα λένε αυτά; Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Συχνά όμως κοιτάμε τόσο πολύ και με τόση πικρία την κλειστή πόρτα που δεν βλέπουμε αυτή που έχει ανοιχτεί για μας. Δες την νέα πόρτα για να βιώσεις τα θετικά σχόλια!

Πόσο σε ευχαριστώ Θεέ μου που έφτιαξες με τόση τέχνη τα συναισθήματα. Είναι αυτά που σμίλεψαν το μυαλό μου και, σαν δημιουργός ενσυναίσθησης, με οδήγησαν σε αυτή την εσωτερική αναζήτηση. Γιατί θέλεις κάθε πρωί να ξυπνάς και να λες, ενώ ετοιμάζεσαι για να πας στην δουλειά, "πόσο γουστάρω"!