ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑ ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ

Με ρώτησε κάποιος μια ημέρα γιατί έγινα επέλεξα να γίνω διευθυντής ξενοδοχείου;

Η πρώτη μου απάντηση ήταν "δεν έγινα διευθυντής, αλλά ξενοδόχος".  Γιατί αυτό νιώθω, τοποθετώντας τον εκάστοτε ιδιοκτήτη στον θώκο του επενδυτή. Λοιπόν, όταν ήμουν μικρό αγόρι κάθε φορά που φιλοξενούσαμε στο σπίτι φίλους, ήθελα να βεβαιωθώ ότι οι φιλοξενούμενοι ήταν άνετα στο δωμάτιό τους, καθαρίζοντας το δωμάτιο, τακτοποιώντας το κρεβάτι, ακόμη και τοποθετώντας τους καθαρές πετσέτες. Μου άρεσε να σκέφτομαι ότι είμαι ξενοδόχος και ονειρευόμουν μια μέρα να "τρέχω" το δικό μου ξενοδοχείο. Το σημείο καμπής όμως ήταν μια μέρα πίσω στη δεκαετία του '80 που η θεία μου, εργαζομένη στο τμήμα τροφίμων και ποτών γνωστού πολυτελούς θερέτρου που μεσουρανούσε στην Κέρκυρα, με πήρε μαζί της στη δουλειά. Θυμάμαι ακόμα πόσο έκπληκτος έμεινα όταν είδα καταπληκτικούς μπουφέδες με αστακούς και μεγάλα ψάρια διακοσμημένα, μια ομάδα ψυχαγωγίας 60 ατόμων να παίζουν σε αμφιθέατρο και τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του θερέτρου. Αυτό ήταν. Αγάπη με την πρώτη ματιά!

Το ταξίδι άρχισε το 1990 και από τότε πόνεσα, έκλαψα, γέλασα, προσπάθησα, αντρώθηκα, επιβραβεύτηκα, καταξιώθηκα και κάπου εκεί κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη διερωτώμενος το λόγο που επέλεξα αυτό το επαγγελματικό μονοπάτι. 

Αλλά και πάλι λάθος, είναι «Πάθος» όχι επάγγελμα! Άρα γιατί βρέθηκα σε αυτό το διάβα; Μήπως ήταν οι καταβολές μου ή η ενσυναίσθηση μου που ουσιαστικά είναι η άμεση και μη ελεγχόμενη συναισθηματική αντίδραση που δημιουργείται όταν ένα άτομο προβάλλει τον εαυτό του στη θέση κάποιου άλλου ατόμου; Θα μπορούσε, σκέφτομαι σιωπηρά.

Ναι αυτό πρέπει να είναι γιατί νιώθω ένα επικοινωνιακό ον που ταξιδεύει από τα μαθητικά χρόνια σε μια κάψουλα και η ενσυναίσθηση είναι μια άγνωστη δύναμη της επικοινωνίας. Η συναισθηματική ταύτιση με ένα άλλο άτομο. Η αναγνώριση και η κατανόηση της θέσης, του συναισθήματος, των σκέψεων ή της κατάστασης κάποιου άλλου. Ένα άτομο που χρησιμοποιεί την ενσυναίσθηση μπορεί να αναγνωρίσει, να αντιληφθεί και να αισθανθεί αυτό που αισθάνεται ένα άλλο άτομο.

Τρομάζω… Νάτος ο λόγος και συνάμα μου έρχεται στο μυαλό και η απόδειξη. Θυμάμαι το μάθημα management που μπαίνει ο καθηγητής στην τάξη σε μαθητές Master Degree και ζωγραφίζει στον πίνακα ένα πρόσωπο με ένα στόμα και δύο αυτιά. Απευθύνεται σε εμάς ως σπουδαστές και ρωτά "Τι βλέπετε" ; "Το αυτονόητο" απαντά με εξυπνακισμό ένας. Δηλαδή ένα πρόσωπο. Για αναπτύξτε το θέμα, απαντά ο καθηγητής για να εισπράξει ένα πεντάλεπτο ακατάπαυστης πολυλογίας που με δυσκολία θα καταφέρει να φρενάρει. Αποστομωτική η απάντηση του στο τέλος. "Βλέπετε δύο αυτιά και ένα στόμα, σημάδι ότι πρέπει να ακούτε περισσότερο και να μιλάτε λιγότερο, αλλιώς θα είχαμε δύο στόματα και ένα αυτί".

Σοκ και δέος. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι όσα και αν μαθαίνεις, ό,τι και να νομίζεις ότι κατέχεις, όσο και αν σπουδάζεις και όσο και αν αποκτάς εμπειρίες, έχεις άγνοια πολλών θεμάτων. Να δημιουργείς πάντοτε τις συνθήκες για επικοινωνία ώστε να καλλιεργείς το πολυτιμότερο χωράφι του ανθρώπινου σώματος. Το μυαλό σου. Εσωτερικές αναζητήσεις σκέφτομαι. Μέχρι που μια σκέψη μου είναι σαν να με χτύπησε κεραυνός: Σωκράτης, ο αρχαίος Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πνεύματος και πολιτισμού και ένας από τους ιδρυτές της δυτικής φιλοσοφίας. 

Ενδεικτικό της σημασίας του για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία είναι ότι όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι πριν από αυτόν ονομάστηκαν Προσωκρατικοί. Αναρίθμητοι οι μελετητές που έχουν ασχοληθεί με το Σωκράτη στους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, πολλοί από τους οποίους είναι ιδιαίτερα φημισμένοι. Αυτή η τεράστια προσωπικότητα δήλωσε το "Έν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα" που εντοπίζεται στην απολογία του. Νέο σοκ για εμένα. Ο σοφός των σοφών απογυμνώνεται αφήνοντας σαν ισχυρή παρακαταθήκη για εμάς το "Ένα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω".

''Για να προσγειωθούμε", λέω στον καθρέφτη. Πτυχία, ξένες γλώσσες, έπαινοι, διακρίσεις, επαγγελματική κορύφωση μέσα σε έναν κόσμο που τρέχουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Αλλά αυτοί που μας παρέδωσαν φως και μεταλαμπάδευσαν αστείρευτη γνώση, νιώθουν ότι η ζωή είναι μια δυναμική διαδικασία επικοινωνίας, αναζήτησης και ακουσμάτων.

Με τι επιχειρήματα λοιπόν να πείσω εγώ για το τι ξέρω σήμερα και γιατί επέλεξα τον επαγγελματικό μου βίο; Θα προτιμήσω τον όρο "διά βίου μάθηση (ή εκπαίδευση)" που αναφέρεται σε μια φιλοσοφική αντίληψη σύμφωνα με την οποία η εκπαίδευση θεωρείται ως μια μακροχρόνια διαδικασία που ξεκινάει από την γέννηση του ανθρώπου και συνεχίζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ο όρος καλύπτει όλα τα είδη, τύπους και επίπεδα της εκπαίδευσης. Στη σύγχρονη διαρκώς αναπτυσσόμενη κοινωνία η αύξηση των γνώσεων γίνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και οι απαιτήσεις συνεχώς αλλάζουν. Συνεπώς, όλες οι μαθησιακές δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας και που έχουν σαν στόχο τη βελτίωση των γνώσεων, των δεξιοτήτων και των εφοδίων σε προσωπικό, κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο ονομάζεται διά βίου μάθηση.

Αυτή είναι η απάντηση. Πορεύτηκα επαγγελματικά για να καλύψω τις ανάγκες μου, ακολουθώντας δια βίου μάθηση, μέσα από καταπληκτικές εμπειρίες που εν τέλει ικανοποιούν το "Πάθος" μου. Ικανοποιούμαι από την απάντησή μου;

Προσωρινά νιώθω καλά με κάποιες σκέψεις μου και ανοίγω νέα πηγάδια αναζήτησης ως προς το διάλογο. Χμμμ…μήπως και πάλι ο Σωκράτης έδειξε τον δρόμο μέσω της διαλεκτικής μεθόδου που συνδεόταν άμεσα με τον διάλογο; Τη μορφή διαλόγου κατά την οποία ο φιλόσοφος προσπαθούσε να οδηγήσει το συνομιλητή του στην ανακάλυψη της βαθύτερης αλήθειας των πραγμάτων, αυτής που μένει ανεξάρτητη από περιστάσεις και συνθήκες.

Δεν είμαι σίγουρος αλλά συμβουλή μου προς όλους: αφήστε όπως έκανε ο Σωκράτης το συνομιλητή σας να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του σχετικά με το θέμα που συζητάτε, θεωρώντας αρχικά, αυτή την άποψη ως ολοκληρωμένη και θεμελιωμένη. Στη συνέχεια, μέσα από τη διαδικασία ερωτήσεων και απαντήσεων, δείξτε μέσω απλοϊκών παραδειγμάτων τις ακραίες συνέπειες των απόψεων αυτών, αποδεικνύοντας την πιθανή σαθρότητα των επιχειρημάτων, οδηγώντας το συνομιλητή σας στην ανακάλυψη νέων συμπερασμάτων και νέων προσεγγίσεων της αλήθειας.

Και κάπου εκεί αναλογιστείτε: "μήπως δεν τα ξέρω τελικά όλα;"  "Τι με έκανε να πορευτώ μέχρι τώρα στη ζωή μου;"  Θα εκπλαγείτε!