ΑΠΟ ΠΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙΤΑΙ Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ MICHELIN;

Σίγουρα θα έχεις ακούσει για τα αστέρια του Michelin Guide, όμως από πού χρηματοδοτείται η επιχείρηση αυτή και ποια είναι η κύρια πηγή εσόδων της; Προσφέρει τελικά μόνο σε επίπεδο marketing ή είναι ένας ακόμη λόγος για να τζιράρει η Michelin μέσα από το concept του καλού φαγητού;

Πώς ξεκίνησε ο θεσμός των αστεριών Michelin;

Το 1889, ο André και ο Edouard Michelin ίδρυσαν μια εταιρεία ελαστικών στο Clermont-Ferrand της Γαλλίας. Σε μια Έκθεση του Παρισιού το 1900, οι δυο τους κυκλοφόρησαν έναν οδηγό για ξενοδοχεία, δίνοντας έτσι στους Γάλλους αυτοκινητιστές μέρη για να ταξιδέψουν περισσότερο. Αν υπήρχαν περισσότεροι ενδιαφέροντες προορισμοί για να πάει κάποιος, αυτό θα σήμαινε περισσότερη οδήγηση άρα και περισσότερες πωλήσεις ελαστικών.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Michelin (@michelin)

Έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Οδηγός Michelin. Πολλά ακόμα, όμως, θα συνέβαιναν στην πορεία. Κριτικές για εστιατόρια προστέθηκαν στον Οδηγό το 1920 και το πρώτο αστέρι απονεμήθηκε το 1926. Το τρέχον σύστημα κατάταξης 3 αστέρων δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1936. Ο Οδηγός Michelin έφτασε στην Αμερική μέχρι το 2005 και ακολούθησε η Ιαπωνία το 2007, με μεταγενέστερες προσθήκες στη Νότια Αμερική και την Ασία.

Πώς τα κέρδη του Οδηγού Michelin συνεχίζουν να μεγαλώνουν;

Μία έρευνα  εξηγεί πως κάθε φορά που ο Οδηγός Michelin έκανε είσοδο σε μια νέα χώρα, οι πωλήσεις ελαστικών Michelin αυξανόταν κατά 3% στη χώρα αυτή! Κι αυτό γιατί ο Οδηγός Michelin αποτελεί πλέον μέρος του γενικότερου όρου-ομπρέλα Michelin Experiences. Ενώ το εγχείρημα του Οδηγού Michelin μοιάζει να απαιτεί συνεχώς χρήματα για να συνεχίσει να υπάρχει, το κέρδος για την κυρίως εταιρεία (αυτή των ελαστικών) δείχνει να μεγαλώνει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη RicherToday (@richertoday)

Η ίδια η Michelin έχει αναφέρει ότι:

"Το Michelin Experience παραμένει ένα ασυναγώνιστο όχημα για την προώθηση του brand MICHELIN και της κορυφαίας θέσης του στην αγορά."

Κοινή αποδοχή πάντως μεταξύ των βραβευμένων σεφ είναι ότι τα αστέρια Michelin φέρνουν όντως περισσότερους πελάτες στο εστιατόριο. Ο βραβευμένος 32 φορές με αστέρι Michelin Joël Robuchon αναφέρει συγκεκριμένα:

"Με ένα αστέρι Michelin, η δουλειά αυξάνεται κατά 20%. Με δύο αστέρια 40% και με τρία αστέρια η αύξηση της δουλειάς είναι περίπου 100%".

Γιατί αυτό;

Πολύ απλά ο Οδηγός Michelin βασίζεται στην έννοια της αμφιβολίας. Όταν ψάχνουμε πού θα φάμε έξω, θέλουμε να φάμε καλά και τα αστέρια Michelin δικαιώνουν μια απόφασή μας για ένα εστιατόριο. Μπορεί να διαλέξουμε ένα εστιατόριο χωρίς αστέρι και το φαγητό να είναι εξίσου καλό. Υπάρχει, όμως, πάντα το αίσθημα της αμφιβολίας.

Το επιχειρηματικό μοντέλο Michelin

Από την αρχική κυκλοφορία του Οδηγού το 1900, η ​​Michelin έχει πουλήσει περισσότερους από 30 εκατομμύρια Οδηγούς. Αυτό είναι κατά μέσο όρο 250.000 δολάρια τον χρόνο, αλλά μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι έγιναν πολύ περισσότερες αγορές τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος για να το πιστεύουμε αυτό είναι, για παράδειγμα, το δεδομένο ότι η Michelin πούλησε 100.000 Οδηγούς στην Ιαπωνία μόνο την πρώτη μέρα που ο Οδηγός κυκλοφόρησε στη χώρα το 2007.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Finshots (@finshots.in)

Η Michelin άρχισε επίσης να χρεώνει τις ίδιες τις χώρες για κάλυψη. Το τουριστικό συμβούλιο της Νότιας Κορέας πλήρωσε στη Michelin 1,8 εκατομμύρια δολάρια για να ξεκινήσει έναν Οδηγό Σεούλ και η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης πλήρωσε 4,4 εκατομμύρια δολάρια σε 5 χρόνια (περίπου 800 χιλιάδες δολάρια το χρόνο) για τον δικό της Οδηγό.

Και πρόσεξε! Αυτές δεν ήταν πληρωμές για θετικές κριτικές. Είναι απλώς πληρωμές για την κυκλοφορία ενός Οδηγού για μια χώρα…

Ακόμα, όμως, και αν υποθέταμε ότι ο Οδηγός απλά κατανάλωνε budget χωρίς να αποφέρει χρήματα, το συνολικό ποσό που ξοδεύεται για τη δημιουργία του είναι 24 εκατομμύρια το χρόνο. Το ποσό αυτό είναι μόλις το 0,1% των πωλήσεων για τη Michelin. Άρα έχει όλο το περιθώριο να χρησιμοποιεί τον Οδηγό σαν το απόλυτο marketing εργαλείο!

Βέβαια, μέρος αυτού του κόστους είναι για κάποιους το πιο fun επάγγελμα: επιθεωρητές φαγητού της Michelin.

Οι επιθεωρητές είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές στην όλη ιστορία. Έχουν υπόβαθρο στη φιλοξενία και είναι υπάλληλοι της Michelin. Για να διατηρηθεί η αντικειμενικότητα, η Michelin πληρώνει πάντα για τα γεύματα του επιθεωρητή. Η δουλειά των επιθεωρητών έχει χαρακτηριστεί ώς "μυστικοί πράκτορες, που απλώς τρώνε καλύτερο φαγητό".

Γιατί κάποιοι σεφ επιστρέφουν τα αστέρια Michelin;

Το να αποκτά ένα εστιατόριο αστέρι Michelin είναι μεγάλη υπόθεση, σίγουρα. Όμως, ας μην ξεχνάμε την αναμενόμενα μεγάλη πίεση που δέχεται ένα βραβευμένο εστιατόριο και τις προσδοκίες, που αναποφευκτα χτίζονται στο μυαλό των πελατών οι οποίοι δειπνούν σε ένα τέτοιο εστιατόριο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη TODAY (@todayshow)

Μόλις ένα εστιατόριο αποκτήσει τα αστέρια, ο φόβος μήπως τα χάσει αυξάνει το άγχος. Όλοι οι άνθρωποι δεν θέλουμε να χάνουμε κάτι, που με κόπο έχουμε αποκτήσει, όσο μικρής ή μεγάλης αξίας κι αν είναι. Το φαινόμενο αυτό μας οδηγεί συχνά να εκτιμούμε παράλογα κάτι, με βάση το γεγονός ότι το κατέχουμε σε σχέση με το να μην το είχαμε αποκτήσει ποτέ εξ’ αρχής.

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που πολλά εστιατόρια χαίρονται που η Michelin τα βράβευσε, αλλά επιστρέφουν το αστέρι, για να μην χρειαστεί να βιώσουν το αίσθημα ότι δεν φάνηκαν τελικά αντάξιοι των προσδοκιών του κοινού.

Από την άλλη, ακριβώς επειδή το πλαίσιο διεκδίκησης αστεριών Michelin είναι πολύ συγκεκριμένο, πολλά εστιατόρια θυσιάζουν τη δημιουργικότητα και τον πειραματισμό τους, απλά και μόνο για να κρατήσουν τις γεύσεις που θα τους φέρουν πιο κοντά στο βάθρο.

Ο αείμνηστος Anthony Bourdain είχε έντονες σκέψεις για το πώς το σύστημα Michelin παραμορφώνει εντελώς τα κίνητρα και τη δημιουργικότητα:

"Ξέρω ότι πολλά από τα εστιατόρια που έχουν τρία αστέρια Michelin δεν αλλάζουν ποτέ το μενού τους, για να έχουν τέλεια συνέπεια με τον Οδηγό. Είναι βασικά ρομποτική κουζίνα. Δεν έχουν την πολυτέλεια να αλλάξουν, γιατί αυτή ήταν η φόρμουλα της νίκης...Συναισθηματικά και μόνο αν το δει κανείς, δεν γίνεται να μην θέλω να μαγειρέψω κάτι άλλο από αυτό που έχω ήδη κάνει".

Πάντως είναι πλέον προφανές ότι οι κύριοι στόχοι ενός βραβευμένου εστιατορίου είναι να δημιουργήσει μια εμπειρία φαγητού με ενδιαφέρουσες υφές, που μπλέκουν τις αισθήσεις μέσα από ασυνήθιστα γαστρονομικά φαγητά. Το θέμα είναι ότι, αν επισκεφθείς ένα τέτοιο εστιατόριο, να έχεις προετοιμαστεί για μια τέτοια ακριβώς εμπειρία.