ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ MANAGER ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ;

Αγορεύω λοιπόν σε μία συνάντηση τονίζοντας την ελευθεριότητα που μας δίνει η εταιρία για να λειτουργήσουμε, την άνεση που πρέπει να νιώθουμε ότι έχουμε, καθώς το εταιρικό μας περιβάλλον έχει πολλάκις αποδείξει ότι είμαστε υπέρμαχοι της καινοτομίας, το πόσο ελεύθερος νιώθω προσωπικά να φέρω νέες ιδέες και να δω την εφαρμογή τους και άλλα τέτοια.

Ξαφνικά ένα στέλεχος διακόπτει και ξερά λέει: "Δεν έχουμε δει όμως σε εφαρμογή αυτά που μας λέτε. Μάλλον εσείς νιώθετε ελευθερία κινήσεων, αλλά εμείς συναντάμε τοίχο σε κάθε πρόταση μας".
Ούπσι… που λέει και η κόρη μου όταν κάνει κάτι. "Τι είπε ο άνθρωπος" σκέφτομαι. Εδώ έχουμε θέμα. Ξεπερνάω με μία νέα ρητορική αμπελοφιλοσοφία το σχόλιο αναφέροντας στη συνάντηση ότι έχει σημασία ο τρόπος που εκφραζόμαστε, πώς, πότε, γιατί κ.λ.π. Ολοκληρώνω και σκέφτομαι ότι πρέπει να κρατήσω το top management για να συζητήσουμε. Το διαβολάκι μέσα μου φωνάζει "ούτε που να το σκέφτεσαι. Αυτές τις σκέψεις θα τις κάνεις μόνος σου για να καταλάβεις τι εννοεί ο άνθρωπος".
Το αγγελάκι μού φωνάζει "δεν έχεις κάτι να σκεφτείς μόνος σου, μίλησε με τον υπεύθυνο προσωπικού και τον υποδιεθυντή σου".
Έρχεται πάλι το διαολάκι "μεγάλε μου λέει, περισσεύει η υποκρισία, αν θες κοιμήσου, αλλά η αλήθεια θέλει εσωτερική ανασκόπηση".
Εντάξει διάολε κέρδισες. "Ελεύθεροι όλοι" λέω και πάω στο γραφείο μου. Ζητάω να μη με ενοχλήσουν.

Και τι σκέψεις πρέπει να κάνω; Από πού να αντλήσω παραδείγματα για να κατευθύνω τη σκέψη μου; Μάλλον από προσωπικά παραδείγματα που δεν ένιωθα την ελευθερία που διευθυντές και στελέχη διαλαλούσαν. "Το κουτί της πανδώρας", σκέφτομαι.

Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις, αλλά προσπαθώ να καταλάβω και ο ίδιος τι αγγίζει τα όρια της απτής εφαρμογής και τι είναι μη εφαρμόσιμο. Ποιος το ορίζει όμως αυτό; Μήπως πίστεψε κανείς τα αμούστακα παλικαράκια της Google όταν στο γκαράζ του σπιτιού τους πειραματιζόντουσαν με την εξέλιξη της ζωής όλων μας ή τον απλό φοιτητή που για να μιλάει με τους συγκατοίκους του δημιούργησε το Facebook;

Μα τι σκέφτομαι τέτοιους κολοσσούς! Και κάπου εκεί νέα αναλαμπή. Εταιρίες start up.

Από τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει είναι αυτή με το το ποντίκι που τοποθετήθηκε στην κορυφή μιας γυάλας γεμάτη με κόκκους και ήταν χαρούμενο να έχει τόσο πολύ φαγητό γύρω του που τώρα δεν χρειάζεται να τρέξει στην αναζήτηση και να ζήσει ευχάριστα τη ζωή του. Απολαμβάνοντας τους κόκκους λίγες μέρες μετά έπιασε πάτο. Τώρα είναι παγιδευμένο και δεν μπορεί να ξεφύγει από εκεί. Εξαρτάται εντελώς από το ποιος και πότε θα βάζει σιτάρι στη γυάλα για να επιβιώσει. Εάν στην αρχή το ποντίκι είχε την επιλογή -να αρχίσει να τρώει και να απολαμβάνει ή... να απομακρυνθεί από το φαγητό και να το βρεί μόνο του- τώρα δεν έχει άλλη επιλογή. Η προσωρινή απόλαυση μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνιες παγίδες. Η ελευθερία δεν είναι εύκολη, αλλά μπορεί να χαθεί πολύ γρήγορα.

Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα σύμφωνα με το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Το ίδιο άρθρο προβλέπει ότι: "κάθε πρόσωπο θα έχει το δικαίωμα της γνώμης χωρίς παρεμβάσεις και ο καθένας θα έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό θα περιλαμβάνει την ελευθερία αναζήτησης, λήψης και μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών όλων των ειδών, ανεξαρτήτως συνόρων, προφορικά, εγγράφως ή σε έντυπη μορφή, σε μορφή τέχνης ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο της επιλογής του".

Και τι γίνεται στα στυλ Management; Προς Θεού, σκέφτομαι, μην αρχίσεις να αναλύεις τα διαφορετικά είδη και πώς εφαρμόζονται. "Είναι βαρετό" μου λέει το διαολάκι. "Ναι, αλλά σωστό" πετάγεται το αγγελάκι. Όχι θα διαλέξω πάλι το διαολάκι για να φτάσω σε ένα συμπέρασμα μαζεύοντας όλα τα είδη σε μόνο δύο.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του Push - Pull Management;

Push Management

Το Push Management υπηρετεί το κλασικό όραμα: "Είμαι το αφεντικό, θα κάνετε αυτά που σας λέω!". Η ιεραρχία είναι ξεκάθαρη. Ο "προϊστάμενος" εντοπίζει το πρόβλημα, επιλέγει τη λύση και ωθεί τους "υφισταμένους" να ακολουθήσουν τα βήματα επίλυσης του προβλήματος. Σε αυτό το στυλ διοίκησης υπάρχει μικρή εστίαση στο coaching και την ανάπτυξη των μελών της ομάδας.

Στο push στυλ διοίκησης ο "προϊστάμενος" γνωρίζει το "γιατί" και καθορίζει το "τι θα κάνουμε", το "ποιος θα το κάνει", το "πώς θα το κάνουμε" και το "πότε θα το κάνουμε". Πολλές φορές η ομάδα δεν γνωρίζει καν το "γιατί" και επιλύει προβλήματα μόνο κατ’ εντολή του "προϊσταμένου". Έτσι η ομάδα εκτελεί τις εργασίες που ττης ανατέθηκαν χωρίς βαθιά γνώση του προβλήματος ή του ρόλου της στην ευρύτερη λύση. Αυτές οι δομές μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικές, αλλά δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών και η ομάδα κινείται μόνο στοχεύοντας στην υλοποίηση των "TASKS". Καλό ταξίδι Ελευθερία! Να λοιπόν τι εννοούσε νωρίτερα ο άνθρωπος που με διέκοψε.

Pull Management

Pull στυλ διοίκησης: "Είμαστε μια ομάδα, άρα πώς θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις;" Σε αυτό το στυλ απαιτείται συμμετοχή από την ομάδα, η οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για την εύρεση της καλύτερης δυνατής λύσης. Το πρόβλημα επικοινωνείται στο σύνολό του στην ομάδα που γίνεται empowered για να βρει τις απαντήσεις. Εδώ, ο "προϊστάμενος" γνωρίζει το πρόβλημα και αναθέτει στην ομάδα να εντοπίσει το "τι", το "ποιος" και το "πώς". Σε αυτό το στυλ, ο "προϊστάμενος" τραβάει (pulls) από την ομάδα τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν για την καλύτερη επίλυση του προβλήματος.

Άρα οι "προϊστάμενοι" ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των μελών της ομάδας και έτσι στρώνει με άσφαλτο ο δρόμος για την ελευθερία γιατί πολύ απλά οι προτάσεις που κάνει η ομάδα συζητούνται και επιλέγεται η πιο βιώσιμη λύση λαμβάνοντας υπόψη τους πιθανούς περιορισμούς: χρόνο, κόστος, ποιότητα, ρίσκο, πόροι κ.ά. Σε αυτό το στυλ, η καινοτομία αναπτύσσεται. Η δύναμη της προόδου βρίσκεται στην ομάδα που θα πρέπει να λειτουργήσει σαν ένα ενιαίο σύνολο, αφού όμως ελευθερώσει το πνεύμα όλων για να αντιμετωπίσουν την πρόκληση.

"Γνώρισμα της ελευθερίας είναι η παρρησία (ελεύθερη έκφραση γνώμης)"