ΕΝΑΣ MANAGER ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ Ή ΝΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ;

"Θα προχωρήσετε σύμφωνα με την εμπειρία σας για την επίλυση αυτού του θέματος, λαμβάνοντας υπόψη τις εταιρικές διαδικασίες που ακολουθούμε πάντα" λες στην ομάδα για να δευτερολογήσει ένα μέλος της που ορθώνοντας το ανάστημά του τοποθετείται, προτείνοντας μια πιο ριζοσπαστική λύση. Δεν θες να τον ανακόψεις άμεσα και προσπαθείς με έμμεσο τρόπο να δείξεις ότι ψάχνεις μια λύση σίγουρη που δεν θα σε εκθέσει. Επανέρχεται ο συνάδελφος και αρχίζει να κλιμακώνεται η συζήτησή σας μπροστά σε άλλους για να σου πετάξει στα μούτρα "εφόσον φοβόσαστε να ακολουθήσετε εναλλακτικό σενάριο γιατί δεν μας λέτε απλά να εφαρμόσουμε μια από τις λύσεις του παρελθόντος;"

Σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Γιατί παλληκαράκι μου; Ποιο είναι το παράλογο σε αυτά που προτείνει ο άνθρωπος; Μην εθελοτυφλείς. Καλά σου τα λέει. Φοβάσαι. Κοιτάς τον καθρέπτη και αντιλαμβάνεσαι ότι όντως το φοβήθηκες. Αλλά δεν ξέρεις το λόγο ή μάλλον δεν τον αντιλαμβάνεσαι γιατί πολύ απλά δεν είσαι σίγουρος για το τι είναι φόβος, ενώ ταυτόχρονα αδυνατείς να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τη διαφορά μεταξύ φόβου και φοβίας.

Τι είναι η φοβία και ποια η διαφορά της με τον φόβο;

Με τον όρο φοβία δηλώνεται η έντονη ανησυχία, άγχος και εμμονή ενός ατόμου, η οποία υφίσταται παρότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αληθινός κίνδυνος. Η φοβία ενός ατόμου μπορεί να οφείλεται, είτε σε μια άσχημη εμπειρία, είτε σε άγχος ενδεχόμενης αποτυχίας, είτε σε άλλες αιτίες.

Τα αποτελέσματα πάντως είναι σίγουρα δυσάρεστα εφόσον τα άτομα αναγκάζονται να αποκόβονται από δραστηριότητες που έχουν σχέση με τη συγκεκριμένη φοβία και να ζουν σε άγχος ή ακόμη και πανικό όταν πρόκειται να τον αντιμετωπίσουν. Σε κάθε είδος φοβίας το άτομο μπορεί να πάθει κρίση και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του. Η φοβία και ο φόβος έχουν αρκετές ομοιότητες, αλλά δεν είναι απαραίτητα το ίδιο, με τον φόβο να είναι ένας μηχανισμός προειδοποίησης για την αντιμετώπιση πραγματικού κινδύνου, ενώ η φοβία μια δυσλειτουργική αντίδραση απέναντι σε μη υπαρκτό κίνδυνο και η οποία δεν προσφέρει πραγματική προστασία.

Όπως ο νέος βρίσκεται σε μια δύσκολη στιγμή να κλαίει την νιότη του, νιώθοντας ότι θάβει μέσα σε ένα μνήμα τα ανεκπλήρωτα όνειρά του και με γοερούς λυγμούς βλέπει σε fast forward τη ζωή που θα ήθελε να ζήσει. Aλλά δεν είναι σίγουρος για την ικανότητά του να το πράξει. 'Ετσι και εσύ προσπαθείς να ξεπαγώσεις τα συναισθήματα και να δώσεις το ερέθισμα στο νου να βρει τη δύναμη να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον φόβο.

Μόνο που δεν ξέρεις γιατί κλαις / ανησυχείς.
Είναι για αυτό που γνωρίζεις;
Για τον φόβο του αγνώστου; Για αυτό που φοβάσαι να αντιμετωπίσεις μήπως σε νικήσει; Το έχεις κάνει εικόνα; Έχεις αντιληφθεί το μέγεθος του φόβου; Της ήττας; Της αποστροφής ή της ανάγκης για αυταπόδειξη; Μα μπορείς να το κάνεις αυτό αν δεν έχει πάρει μπροστά σου σάρκα και οστά το αποτέλεσμα της συνέπειας του φόβου;

Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι. Ξέρει ότι αν μαντέψει και πέσει στη σωστή γωνία θα τον δοξάσει όλο το γήπεδο. Αν όμως πέσει λάθος, θα ακουστούν εις βάρος του ύβρεις και ατασθαλίες που πιθανώς να μην έχει κάνει. Πώς θα νικήσει αυτόν τον φόβο, όταν στήνεται στη γραμμή κάτω από τα γκολ πόστ; Θα καταφέρει ο νους να καθαρίσει, ώστε να απογειωθεί ή θα μπει σε μια γωνία και θα μοιρολατρεί;

"Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει" είπε ο Νίκος Καζαντζάκης στην Αναφορά στον Γκρέκο.

Ο φόβος, αυτό το συναίσθημα ανησυχίας που προκαλείται στους ανθρώπους για κάτι κακό που καραδοκεί -ή τουλάχιστον έτσι το νοιώθουμε- πρωταγωνιστεί συνεχώς σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Στην πολιτική, στην κοινωνία, στην εργασία, στο σπίτι και αλλού. Η χρήση του φόβου ως εργαλείου διαχείρισης και διοίκησης δεν είναι κάτι που εφευρέθηκε πρόσφατα. Από τα αρχαία χρόνια ο φόβος ήταν το εργαλείο που χρησιμοποιούσαν οι διοικούντες τον κόσμο για να πετύχουν τους στόχους τους. Η δύναμη του εργαλείου αυτού κρύβεται στο γεγονός ότι το συναίσθημα του φόβου είναι έμφυτο στον άνθρωπο.

Σε επαγγελματικό επίπεδο, θεωρητικά πάντα, ο σωστά καταρτισμένος επαγγελματίας δεν χρειάζεται επίβλεψη για να εκτελέσει τις εργασίες που του ανατίθενται, με δεδομένο ότι το εργασιακό περιβάλλον είναι δομημένο με διαδικασίες και κανόνες.

Και έρχεται ο καθηγητής H. Mintzberg του Harvard Business Review που συγκρίνει τον μαέστρο μίας ορχήστρας με τον μάνατζερ μιας επιχείρησης. Αποστομωτικό το συμπέρασμα. Οι διευθυντές ορχήστρας δεν ενδυναμώνουν την ορχήστρα, αλλά την εμπνέουν για να παράξει ο οργανισμός όμορφη μουσική, ενώ παράλληλα διοικεί. Άρα απουσία φόβου σημαίνει ανάπτυξη του μπρίου των βιρτουόζων που συνθέτουν την ορχήστρα!

Το θέμα είναι με ποιό τρόπο και πώς, καθώς και αν ο τρόπος αυτός είναι αποδοτικός, τόσο για τους υφισταμένους,  όσο και για τη συνολική εικόνα και πορεία της εταιρείας / οργανισμού. Κατάλαβες τώρα σε τι συμπληγάδες έπεσες στην αρχή, όταν αναχαίτισες την άποψη του συναδέλφου; Για δώσε λίγο την πτυχή του σεβασμού γιατί το κούρασες με τον φόβο. Πάμε στις δέκα εντολές.

Ποια είναι η αξία του σεβασμού στην Ηγεσία;

1. Ο σεβασμός κερδίζεται με τον χρόνο.

2. Τι και αν λείψεις από την δουλειά; Ο σεβασμός θα κάνει τους υφισταμένους να ακολουθήσουν με προθυμία και θέληση τους κανόνες.

3. Ο σεβασμός οδηγείται από τη γνώση και αναπτύσσει την προσωπικότητα των ατόμων της ομάδας.

4. Δημιουργεί εμπιστοσύνη μεταξύ συναδέλφων. Αλληλοκάλυψη δηλαδή.

5. Ανακαλύπτει και αναδεικνύει το ταλέντο του καθενός.

6. Ισορροπεί ανθρώπους, καταστάσεις, δομές, έργα, αποτελέσματα.

7. Προάγεται το ομαδικό πνεύμα ακολουθώντας το δρόμο της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας.

8. Ο προϊστάμενος γίνεται μέντορας, πατέρας ιδεών και προστάτης.

9. Διευκολύνεται η επικοινωνία μεταξύ όλων και μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα.

10. Ενθαρρύνεται το θάρρος όλων και έχοντας κοινό στόχο καλλιεργούνται καλύτερες ιδέες.

Ο φόβος αντίθετα φέρνει ενόχληση λειτουργώντας αποκρουστικά. Η βλάβη που προκαλεί στην εργασία, βλάπτει τη συνεργασία μειώνοντας έτσι το πάθος για επιτυχία. Έν κατακλείδι δεν έχεις έμπνευση.

"Ευτυχισμένος ο ηγεμόνας που κάνει τους υπηκόους του όχι να τον φοβούνται, μα να φοβούνται μήπως αυτός πάθει τίποτε κακό" 

Το είπε ο Ποιητής Όμηρος το 800 π.χ. Πόσο επίκαιρο εεε;