ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΖΩΗ

Όλοι έχουμε ακούσει τον όρο "Κυβερνοέγκλημα" και τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά. Τι είναι όμως το Κυβερνοέγκλημα στην πραγματικότητα και πού αποσκοπεί;

Φανταστείτε κάποιον που προσπαθεί να κλέψει την τσάντα ή το πορτοφόλι σας. Μέσα σε αυτά τα καθημερινά μας αντικείμενα εμπεριέχονται προσωπικές και πολύτιμες πληροφορίες όπως χρήματα, η ταυτότητά μας, οι πιστωτικές μας κάρτες, κάποιες σημειώσεις, έγγραφα της δουλειάς μας κ.α.

Πώς θα μπορούσε λοιπόν κάποιος που θα είχε στην κατοχή του όλα τα παραπάνω που μας ανήκουν να τα εκμεταλλευτεί προς όφελός του; Η απάντηση είναι απλή. Πλαστοπροσωπία, πλαστογραφία και ό,τι άλλο μπορείτε να βάλετε στο μυαλό σας. Ακόμα και να τα πουλήσει για κάποιο, έστω και πενιχρό χρηματικό, αντίτιμο.

Οι hackers λοιπόν, κοιτάνε να υφαρπάξουν όλα αυτά τα δεδομένα με ηλεκτρονικό τρόπο για τους παραπάνω, αλλά και ακόμα περισσότερους σκοπούς. Μέσα από τα χαοτικά δίκτυα στα οποία ζούμε και επικοινωνούμε καθημερινά, υπάρχουν όλες αυτές οι πληροφορίες. Όταν περάσουν στην κατοχή ενός hacker, τότε αυτομάτως γίνονται αντικείμενο παράνομων πράξεων.

 Στις μέρες μας οι πελατειακές βάσεις δεδομένων, μεγάλων ή και μικρότερων εταιριών, είναι το μήλο της έριδος, τόσο για τους hackers, όσο και για τις ανταγωνίστριες εταιρίες. Επίσημα, τα τελευταία 2 χρόνια οι κυβερνοεπιθέσεις σε τέτοιες βάσεις δεδομένων (επιτυχημένες ή αποτυχημένες) ξεπέρασαν τις 4.00.000 ανά ημέρα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι hackers είναι έξυπνοι, τεχνολογικά καταρτισμένοι και κυρίως ευρηματικοί! Μπορούν εύκολα να αποσπάσουν χρήματα από το θύμα με διάφορους τρόπους χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τις διωκτικές αρχές. Έχουν εφεύρει ακόμα και να κατασκευάσουν πιστά αντίγραφα τραπεζικών ιστοσελίδων παραπέμποντας εκεί το θύμα να αλλάξει κωδικούς πρόσβασης για λόγους ασφάλειας, προσποιούμενοι την ίδια την τράπεζα, υφαρπάζοντας έτσι τα πραγματικά τους στοιχεία και κάνοντας αναλήψεις και μεταφορές χρημάτων.

Τι σημαίνει "ηλεκτρονικός πόλεμος";

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως χρήστες είναι η κοινοποίηση από τους hackers των προσωπικών μας δεδομένων. Εδώ και κάποια χρόνια έχει ξεκινήσει ένας "ηλεκτρονικός πόλεμος" διαμοίρασης αυτών των πληροφοριών από τους hackers σε εταιρίες με αδρή μάλιστα πληρωμή. Οι εταιρίες επωφελούνται έναν τεράστιο όγκο προσωπικών δεδομένων με σκοπό να αυξήσουν το πελατολόγιό τους και να κάνουν εξαιρετικά στοχευμένες πωλήσεις.

 Φανταστείτε να έχει μια εταιρία τηλεπικοινωνιών τη βάση προσωπικών δεδομένων μιας άλλης ανταγωνίστριας εταιρίας. Θα έχουν πρόσβαση στις κλήσεις, στην ιδιότητά μας, στο budget που διαθέτουμε κάθε μήνα για την κάλυψη των τηλεπικοινωνιακών μας αναγκών, στον τόπο διαμονής μας κ.α. Έτσι, θα είναι εξαιρετικά εύκολο να επικοινωνήσουν με τον υποψήφιο πελάτη προσφέροντάς του καλύτερες υπηρεσίες και προϊόντα με ανταγωνιστική τιμή και στόχο να κερδίσουν πελάτες στο μερίδιο αγοράς που έχουν τοποθετηθεί. Εμείς ναι μεν μπορεί να επωφεληθούμε από κάτι τέτοιο, αλλά είναι αποτέλεσμα παράνομης και έκνομης ενέργειας.

Τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε ασφαλείς;

Το να διαμοιραζόμαστε πληροφορίες στον κόσμο του διαδικτύου δεν θα πάψει να υφίσταται και θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο αυτό το φαινόμενο. Θα πρέπει όμως να είμαστε αρκετά υποψιασμένοι για το ποιος μας τα ζητάει και για το πού πρόκειται να τα χρησιμοποιήσει. Οι αυθεντικοί ιστότοποι είναι πολύ συγκεκριμένοι και εύκολο να αναγνωριστούν. Ακόμα και εμείς, οι ίδιοι οι χρήστες, γινόμαστε εν αγνοία μας στόχοι υποκλοπής αυτών των δεδομένων και ο πιο εύκολος τρόπος είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο καλύτερος τρόπος για να νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς είναι να καταχωρούμε όσο το δυνατόν λιγότερες πληροφορίες που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά μας δεδομένα, χωρίς αυτό όμως να γίνει εμμονή και να μας εμποδίζει να απολαύσουμε τις ευκολίες της τεχνολογίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για καλύτερη κατανόηση είναι ένα περιστατικό κυβερνοεγκλήματος που μου έχει μείνει χαραγμένο και το αναφέρω σχεδόν πάντα όταν γίνεται μια κουβέντα αναφορικά με το hacking. Hacker, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε μεταξύ 1995-1998 περίπου στην Ελβετία, είχε φτιάξει έναν μηχανισμό που κατάφερε να εισχωρήσει στο διατραπεζικό σύστημα μιας από τις μεγαλύτερες Τράπεζες της Ελβετίας.

 Σκοπός του φυσικά ήταν το εύκολο και παράνομο χρήμα. Ο μηχανισμός αυτός λοιπόν, ήταν σχεδιασμένος να κάνει μεταφορά 0,01 ελβετικού φράγκου από το λογαριασμό οποιουδήποτε χρήστη χρησιμοποιούσε τα ΑΤΜ της συγκεκριμένης τράπεζας, στο δικό του λογαριασμό!

Πόσοι δίνουμε σημασία στις υποδιαιρέσεις του τραπεζικού μας λογαριασμού; Σχεδόν κανείς μας! Ο συγκεκριμένος hacker έγινε αντιληπτός από την Τράπεζα μετά από 3 χρόνια περίπου με τον εξής παράξενο και αστείο τρόπο. Μια ηλικιωμένη με ισχυρές καταθέσεις στη συγκεκριμένη τράπεζα, παραπονέθηκε γιατί της παρακρατούν το ποσό των 0,01 ελβετικών φράγκων για κάθε κίνησή της σε ATM. Ο υπάλληλος της Τράπεζας το αρνήθηκε κατηγορηματικά και έστειλε μια αναφορά παραπόνου της ηλικιωμένης στους ανωτέρους του. Κάπως έτσι, οι υπάλληλοι της Τράπεζας διαλεύκαναν το μυστήριο φτάνοντας στα ίχνη του ευφάνταστου, αλλά ταυτόχρονα και παράνομου hacker, ζητώντας του μια συμφωνία. Να επιστρέψει το 70% των χρημάτων που είχε υφαρπάξει και του προσέφεραν εργασία ως Υπεύθυνο Συστημάτων Ασφάλειας στην Τράπεζα!

Το FineBeing στην ψηφιακή "ζωή"

Γιατί αναφέρθηκα σε όλα αυτά, και μάλιστα από "εδώ"; Γιατί "εδώ" μπορείς να βρεις τόσο απλές, καθημερινές και πολύτιμες ιστορίες και συμβουλές για το πώς μπορούμε να απολαμβάνουμε το FineBeing, έτσι όπως ο καθένας μας το αντιλαμβάνεται. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για περισσότερη ασφάλεια της ψηφιακής μας οντότητας. Γιατί εκτός από τη φυσική μας παρουσία έχουμε και την ψηφιακή μας ζωή. Ας είναι Fine και η ψηφιακή μας λοιπόν!

Κλείνοντας, σας αφήνω τροφή για σκέψη με τον παρακάτω διάλογο:

Α: Μα πόσο έξυπνοι είναι αυτοί οι υπολογιστές;

Β: Αρκετά! Αλλά ποιος τους έφτιαξε;

Α: Ο άνθρωπος.

Β: Οπότε ο άνθρωπος είναι πιο έξυπνος από τους υπολογιστές, φίλε μου…