ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΡΟΥΜΙ

"Τι θα πιούμε;"

Κάπως έτσι ξεκινούν οι περισσότερες απογευματινές/νυχτερινές βόλτες. Και η απάντηση είναι όχι μόνο δύσκολη, αλλά και καθοριστική για την έκβαση της εξόδου. Και ίσως και της επόμενης ημέρας!

Το αλκοόλ έχει για μένα ιδιότητες σχεδόν μαγικές. Σε αυτό θα συμφωνήσουν σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από την (Νότιο) Αμερική μέχρι την Ασία. Κι αυτό γιατί επιδρά σε αυτόν που πίνει με ένα τρόπο περίπλοκα αποκαλυπτικό.

Το ποτό που θα παραγγείλεις, το brand, το serve, ο τρόπος που θα το πιεις και κυρίως πόσο θα πιεις και πώς θα συμπεριφερθεις αφού το πιεις, όλα δείχνουν πτυχές της προσωπικότητάς σου και του χαρακτήρα σου.

Από την άλλη, εκτός από μαγικές μπορεί να έχει και καταστροφικές ιδιότητες, αν χαθεί το μέτρο, οπότε ας συμφωνήσουμε τώρα, καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, ότι θα απολαύσουμε τα ποτά μας υπεύθυνα, θα φάμε κάτι πριν βγούμε, θα πιούμε αρκετό νερό κατά τη διάρκεια της νύχτας και θα πάρουμε ταξί να γυρίσουμε σπίτι.

Πάμε τώρα στην αρχική ερώτηση. Τι θα πιούμε. Η απάντηση μπορεί να είναι από απλή, αν υπάρχει ένα standard ποτό της παρέας, έως πολύπλοκη ανάλογα με το bar, το τι είναι διαθέσιμο, την ώρα της ημέρας και πολλά πολλά αλλά.

Προσωπικά, έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Whisk(e)y ήταν η πρώτη επαφή με τον κόσμο των ποτών αρχικά επηρεασμένος από το lifestyle πακέτο της εποχής που γρήγορα μετατράπηκε σε ενδιαφέρον, ανακαλύπτοντας την ιστορία, την τέχνη και τις ιδιαιτερότητές του. Αργότερα, ως φοιτητής στο Βέλγιο, η απόλαυση ενός καλού whisk(e)y νικήθηκε από το διαθέσιμο budget και γρήγορα αντικαταστάθηκε από φρέσκιες, σωστά σερβιρισμένες, εξαιρετικές βελγικές μπύρες. Η πρώτη μου θέση στη Diageo με έφερε σε επαφή με το χώρο του bartending, σε μια περίοδο που τα cocktails μόλις ξεκινούσαν να γίνονται δημοφιλή, δείχνοντάς μου άπειρους συνδυασμούς και τρόπους να απολαμβάνω διαφορετικά αποστάγματα.

Και τώρα, 20 περίπου χρόνια από το πρώτο μου "επίσημο" ποτό, έχω πλέον καταλήξει, ότι υπάρχει κάτι για κάθε περίσταση. Νωρίς το απόγευμα, πριν το φαγητό, θα παραγγείλω σίγουρα ένα negroni. Μετά από μια δύσκολη μέρα σίγουρα ένα extra dry martini. Με το φαγητό, πάντα κρασί όταν είμαι στην Ελλάδα. Πάντα ελληνικό και τις περισσότερες φορές λευκό, κατά προτίμηση Ασύρτικο ή Βιδιανό. Και καμιά φορά tequila 100% agave. Ξέρω ότι θα γυρίσεις λίγο τα μούτρα σε αυτό το τελευταίο, αλλά όταν δεις τη διαδικασία παράγωγης από το χωράφι μέχρι τη φιάλη και κυρίως το πάθος των ανθρώπων που τη φτιάχνουν, από τους αγρότες μέχρι τους distillers, θα αλλάξεις γνώμη. Αυτοί οι άνθρωποι, με αυτό το πάθος, δεν μπορεί παρά να φτιάχνουν κάτι καλό.

Και τέλος το αγαπημένο μου. Αγαπημένο γιατί είναι απλό, ταπεινό, έχει εξαιρετική γεύση. Αλλά κυρίως αγαπημένο γιατί έχει μια προσωπική ιστορία.

11 χρόνια πριν, περίπου 6 μήνες μετά την πρώτη μου μέρα στη Diageo. Διοργανώνω το πρώτο μου μεγάλο event για bartenders. 6 μήνες με ελάχιστο ύπνο και πολλή δουλειά. 6 μήνες που έπρεπε να καταφέρω να συνδυάσω τις ανάγκες των bartenders με το κέρδος της εταιρίας. 6 μήνες που σχεδόν καθημερινά επισκεπτόμουν bars, μιλούσα με τους bartenders και τους παρακολουθούσα εν δράσει για να καταλάβω πώς δουλεύουν, τι χρειάζονται και πώς μπορώ να τους βοηθήσω. Μη σε ξεγελάει το χαμόγελο και η χαλαρή διάθεση του bartender στο αγαπημένο σου bar. Πίσω από αυτό κρύβεται, τις περισσότερες φόρες, ένας σοβαρός επαγγελματίας με γνώσεις και απαιτήσεις από τους ανθρώπους που συνεργάζεται.

Back to school λοιπόν με εντατικό διάβασμα, ατελείωτες ώρες σε σεμινάρια και προφανώς δοκιμές για να μυηθώ στον κόσμο του cocktail και τη θεωρία του bartending, ώστε να μη γίνομαι ρεζίλι κάθε φορά που μιλούσα με τους bartenders/πελάτες μου.

Στο μυαλό μου τότε, λόγω παντελούς έλλειψης εμπειρίας, ένας Maestro Ronero ήταν ένα μείγμα τρελού επιστήμονα και Johny Depp στους πειρατές της Καραϊβικής. Η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.

Ο Luis Figueroa είναι καταρχήν επιβλητικός. Σχεδόν δυο μέτρα, καλοντυμένος και με αρκετή ενέργεια παρά τα 54 χρόνια του και το 20+ωρο ταξίδι του. Στα πρώτα δέκα λεπτά της κουβέντας μας κατάλαβα ότι ήταν ένας άνθρωπος με τρομερό μυαλό. Όχι μόνο λόγω σπουδών και καριέρας (χημικός μηχανικός με MBA και 30 χρόνια εμπειρία στο quality management από τα οποία τα 20+ στην παράγωγη σε ρούμι), αλλά κυρίως για τη συναισθηματική του νοημοσύνη και την ταχύτητα με την οποία προσάρμοζε το στυλ επικοινωνίας του ανάλογα με τον ποιον μιλούσε.

Προφανώς και είδε το άγχος μου και προφανώς κατάλαβε τους λογούς γι αυτό, όταν του είπα ότι το event της επόμενης μέρας ήταν το πρώτο μου επίσημο στη Diageo. Και αφού έκανε ένα γρήγορο check για τα βασικά πράγματα που χρειαζόταν για το event, δεν μιλήσαμε άλλο για εταιρίες, καριέρες ή οτιδήποτε σχετικό.

Μου μίλησε για τη ζωή του, την οικογένειά του (τη γυναίκα του με την οποία είναι μαζί πάνω από 30 χρόνια, για τα 3 του παιδιά και τα 2 του εγγόνια), για την καθημερινότητά του, για τη Βενεζουέλα. Για το πώς το ρούμι είναι "στις φλέβες" της οικογένειάς του, από τον πατέρα του μέχρι τη σύζυγό του, η οποία είναι υπεύθυνη για την καριέρα του στην παράγωγη σε ρούμι. 

Αλλά και για το πώς το ρούμι είναι συνδεδεμένο με τις παραδόσεις και την κουλτούρα της χώρας του. Για τους λογούς που η Βενεζουέλα έχει εξαιρετικές και ιδιαίτερες συνθήκες που επηρεάζουν τη διαδικασία παράγωγης, από το ζαχαροκάλαμο μέχρι την παλαίωση και προφανώς το τελικό αποτέλεσμα. Για το ότι δεν βλέπει τη δουλειά του απλά σαν δουλειά, αλλά σαν μια ευκαιρία να συνεχίσει την παράδοση που έχει η χώρα του στην παράγωγη ρούμι και να την κάνει γνωστή γι αυτό σε όλο τον κόσμο. Και σαν μια ευκαιρία να βελτιώσει την ποιότητα και τα standards παράγωγης, όπως έκανε για τα αποστάγματα που φτιάχνει, τα οποία έχουν αναγνωριστεί ως (το αντίστοιχο του ελληνικού) Π. Ο. Π.

Υπάρχει όμως ένας λόγος για τον οποίο δεν θα ξεχάσω αυτό το δείπνο. Το πάθος του. Πάθος για αυτό που κάνει, για τη χώρα του και για το ρούμι που παράγει. Σε δυο ώρες, στο εστιατόριο Φιλίππου, στην Ξενοκράτους, ο Luis Figueroa μου έμαθε πως ό,τι κι αν κάνεις, αν παραμένεις αυθεντικός και το κάνεις με πάθος και αφοσίωση, θα είναι επιτυχία.

Κάθε φορά λοιπόν που σηκώνω ένα ποτήρι γεμάτο με το ρούμι του, με cola (ή μερικές φόρες με τόνικ, όπως το πίνει εκείνος) και μια φέτα πορτοκάλι, λέω με το μυαλό μου ένα "στην υγεία σου" στον Luis Figueroa. Για εκείνο το δίωρο μάθημα που καθόρισε τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη δουλειά μου μέχρι σήμερα.

Editor's Tip: Να ξέρεις γιατί πίνεις αυτό που πίνεις και να το κανείς υπεύθυνα. Αυτό για μένα είναι fineBeing.