ΠΩΣ Η ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

5:45 το πρωί. Κατεβαίνω την σκάλα της πολυκατοικίας σιγά σιγά να μην κάνω θόρυβο. Είναι ακόμα νύχτα. Δυο λεπτά περπάτημα, καβαλάω τη μηχανή και ξεκινάω. Έχει αρχίσει να κρυώνει ο καιρός. Δεξιά ο Σηκουάνας, μπροστά μετά από κανά δυο χιλιόμετρα ο Πύργος του Άιφελ. Σβηστός. Το freecom στο κράνος παίζει Benjamin Clementine.

"the Decision is mine,

cause the Vision is mine"

Δέκα ακόμα χιλιόμετρα και θα είμαι στη νέα μου δουλειά. Το laptop έχει αντικατασταθεί από μια βαριά λευκή σανίδα κοπής και η τσάντα μου δεν έχει χαρτιά και παρουσιάσεις, έχει μαχαίρια.

Το πρόσωπό μου που έχει αρχίσει να μουδιάζει από το κρύο. Είμαι σίγουρα ξύπνιος, δεν είναι ένα ακόμα όνειρο. Είναι η καινούρια πραγματικότητά μου, ο λόγος που δεν σου έχω γράψει για κανά τρίμηνο.

Εν συντομία, μετά από 12 χρόνια στη μεγαλύτερη εταιρία ποτών στον κόσμο, η οποία μου έδωσε την ευκαιρία (και πολυτέλεια) να ζήσω σε 4 χώρες και 3 ηπείρους, αποφάσισα να κάνω μια αλλαγή. Καριέρας και κυρίως ζωής.

Η λέξη κλειδί εδώ είναι η "αλλαγή". Κάτι που πολύ άνετα πουλούσα σαν μέρος του βιογραφικού μου και κάτι που το "corporate world" λατρεύει να ακούει (και όχι απαραίτητα να κάνει). Η αλλαγή σε μια μεγάλη εταιρία είναι σχετικά εύκολη. Συνήθως προετοιμάζεται, εγκρίνεται και εφαρμόζεται από ανθρώπους στους οποίους θα έχει από θετικό έως κανένα αντίκτυπο. Και χρηματοδοτείται από ένα σύστημα που ακόμα κι αν η αλλαγή αυτή δε δουλέψει, η εταιρία δεν θα χάσει.

Όταν η αλλαγή όμως αφορά εσένα προσωπικά, χρηματοδοτείται από εσένα προσωπικά, κι αν δε δουλέψει, εσύ ο ίδιος πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο πολύπλοκα, όσα επιτυχημένα παραδείγματα αλλαγής κι αν συμπεριλαμβάνει το βιογραφικό σου.

Θα μοιραστώ λοιπόν δυο τρία πράγματα που βρήκα ενδιαφέροντα στη διαδικασία. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, μοιράζομαι τη δική μου εμπειρία. Η οποία είναι πολύ διαφορετική από οποιουδήποτε άλλου. Διάβασε και κράτα ό,τι θες, αν θες.

Το πιο δύσκολο λοιπόν κομμάτι για μένα, σε όλη αυτή τη διαδικασία ήταν η απόφαση:

• Πώς αφήνεις τη σιγουριά ενός μισθού που μπαίνει στο λογαριασμό σου κάθε μήνα, ό,τι και να γίνει;

• Πώς αφήνεις όλες τις ανέσεις που σου προσφέρει μια θέση σε μια εταιρία;

• Πώς επιλέγεις να μείνεις άνεργος όταν αυτό δεν σου έχει συμβεί ποτέ στη ζωή σου;

• Και πώς αφήνεις ένα σίγουρο μέλλον με μια σίγουρη καριέρα και αντί για βουτιά στην πισίνα σου, βουτάς στην αβεβαιότητα;

Το πρώτο βήμα ήταν η αποδοχή του προβλήματος. Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί να μπεις στη διαδικασία;

Και το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήμουν χαρούμενος στη δουλειά μου.

Και επειδή η δουλειά μας είναι τουλάχιστον το 30% της ζωής μας (50% άμα βγάλεις τις ώρες του ύπνου), δεν ήμουν χαρούμενος. Τελεία.

Η αποδοχή του προβλήματος είναι μια διαδικασία που θέλει πολύ προσωπική δουλειά. Γιατί πρέπει να φτάσεις σε ένα σημείο απόλυτης ειλικρίνειας με τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάθε φορά που προσπαθούσα να το κάνω, η λογική πλευρά του εγκεφάλου έπαιρνε φωτιά για να με πείσει ότι "όλα-είναι-μια-χαρά-μην-είσαι-αχάριστος-και-πού-θα-βρεις-καλύτερα".

Καταλυτικό ρόλο στη διαδικασία παίζουν προφανώς οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου. Στην περίπτωση μου ήταν κυρίως η γυναίκα μου, η οποία όχι μόνο με βοήθησε να δω το πρόβλημα, αλλά δέχτηκε να πάρει το ρίσκο της αλλαγής μαζί μου. Είμαι ευγνώμων και θα της το χρωστάω.

Και ένας δυο φίλοι, ένας δυο μέντορες, δυο τρεις άνθρωποι που όταν τους εμπιστεύτηκα το πλάνο, ακόμα κι αν δεν συμφωνούσαν απόλυτα, παρέμειναν θετικοί και το κουβέντιασαν.

Το δεύτερο βήμα είναι να νικήσεις το φόβο της αλλαγής. Παραφράζοντας έναν ωραίο Κρητικό και την αναφορά του στον Γκρέκο, άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται, άνθρωπος είναι αυτός που φοβάται και ξεπερνά το φόβο του. Εύκολο να το λες, εύκολο να το κάνεις; Καθόλου. Αλλά βάζεις τα πράγματα κάτω και αρχίζεις να κάνεις πλάνο. Και όσο προχωράς το πλάνο, τόσο πιο βατά φαίνονται τα πράγματα. Και ένα καλό πλάνο θέλει χρόνο. Χρόνο να σκεφτείς τι θέλεις να κάνεις, πως μπορείς να το κάνεις και τι εφόδια θα χρειαστείς, από οικονομικά μέχρι ψυχολογικά.

Και όσο δουλεύεις τα πράγματα στο μυαλό σου, τόσο πιο σίγουρος και ασφαλής νιώθεις. Μέχρι που έρχεται η στιγμή να κάνεις το τρίτο βήμα, που είναι η ίδια η αλλαγή.

Δε νομίζω ότι θα ξεχάσω την τελευταία μου μέρα στη δουλειά. Όταν τελειώνουν τα αποχαιρετιστήρια, παραδίδεις την κάρτα εισόδου και μαζί κάθε έννοια τάξης και ασφάλειας όπως την ήξερες. Και τελικά, τη ζωή σου όπως την ήξερες. Και κάνεις το πρώτο βήμα στο κενό. Σε αυτό που κάποιοι λατρεύουν να λένε: "αχαρτογράφητη περιοχή".

Σου γράφω λοιπόν από τη δική μου αχαρτογράφητη περιοχή. Και τώρα που ξαναξεκίνησα να κοιμάμαι λίγο καλύτερα το βράδια, μπορώ να σου πω ότι έχει πολύ ενδιαφέρον. Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να προσαρμόζεται και να βρίσκει λύσεις, να προχωράει. Και όταν βρίσκεται σε αχαρτογράφητη περιοχή, παίρνει ένα μολύβι και τη χαρτογραφεί.

Κι αυτό για μένα είναι finebeing.