ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

"Είναι πικρό το brioche της ξενιτιάς" είχε γράψει σε ένα σχόλιο στα social ένας φίλος (ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιος για να δώσω τα credits). Και αυτή η φράση ξεκίνησε μια σειρά από σκέψεις για το τι γεύση έχει τελικά το "brioche" της ζωής στο εξωτερικό.

Άργησα να ταξιδέψω εκτός Ελλάδας, ήμουνα 19 χρόνων νομίζω, όταν επισκέφθηκα συγγενείς στις Βρυξέλλες. Μέχρι τότε, η μονή επαφή με τη ζωή εκτός Ελλάδας ήταν οι ιστορίες τους, τα καλοκαίρια που βρισκόμασταν. Ο ενθουσιασμός του καινούριου, όταν βγήκα από το αεροπλάνο στις Βρυξέλλες και κάθε μέρα όσο έμεινα εκεί, σε κάθε μέρος που πήγαμε, με ό,τι κάναμε, με έκανε να βλέπω το Βέλγιο σαν έναν τόπο μαγικό. Φεύγοντας μετά από κανά δυο εβδομάδες, έφερα μαζί μου μια ψεύτικη γαλλική προφορά (κράτησε μόνο κάνα δυο μέρες και δε χρειάστηκε αντιβίωση) και την απόφαση να ζήσω στο εξωτερικό με την πρώτη ευκαιρία.

20 χρόνια, 5 χώρες και 3 ηπείρους αργότερα, καταλαβαίνω πολύ καλά την τότε ανάγκη μου να φύγω εκτός Ελλάδας, αλλά και την ταυτόχρονη άγνοια μιας βασικής αλήθειας: σε όποια χώρα και αν βρίσκεσαι στον κόσμο, όσο ανεπτυγμένη ή μη, το πόσο καλά ζεις είναι θέμα προοπτικής, πώς βλέπεις και τι κάνεις εσύ με τη ζωή σου. Και η διαδικασία, μπορεί να μην είναι πάντα εύκολη, αλλά σε αλλάζει προς το καλύτερο.

Πρώτον να ξεκαθαρίσουμε ότι το να ζεις και κυρίως να εργάζεσαι σε οποιαδήποτε χώρα είναι εντελώς διαφορετικό από το να επισκέπτεσαι την ίδια χώρα για τουρισμό. Σαν επισκέπτης όλος ο χρόνος σου είναι ελεύθερος, το budget σου διαφορετικό και δεδομένου ότι έχεις μόνο μερικές μέρες στη διάθεσή σου, επιλεγείς να κάνεις και να δεις μόνο τα καλύτερα. Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά όταν επιλέξεις να μείνεις σε αυτή τη χώρα για μεγάλο διάστημα και πολύ περισσότερο να δουλέψεις σε αυτή. Τότε αρχίζεις να βλέπεις πίσω από τη "βιτρίνα" που στήνει κάθε τόπος για ευνόητους, οικονομικούς και μη, λόγους. Και αυτή η διαπίστωση της πραγματικότητας είναι μια διαδικασία, επίπονη ενίοτε, αλλά πολύ εκπαιδευτική για τον τρόπο που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο γύρω σου.

Όταν επισκέφθηκες την Κοπεγχάγη για παράδειγμα, εντυπωσιάστηκες με το βόρειο-ευρωπαϊκό μοντέλο, την οργάνωση και τον τρόπο που λειτουργούν όλα. Δεν είδες όμως το μισό μισθό σου να φεύγει σε φόρους και σχεδόν όλο τον υπόλοιπο στο εξαιρετικά υψηλό κόστος ζωής.

Όταν επισκεύθηκες την Ταϊλάνδη, εντυπωσιάστηκες από τη φύση και το φαγητό, αλλά δεν είδες τη ζωή των ανθρώπων που σε φροντίζουν με χαμόγελο-μάσκα στο πολυτελές ξενοδοχείο που μένεις, όταν σβήνουν τα φώτα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christos Maniakis (@chrman)

Προσωπικά ήμουν πολύ τυχερός γιατί είχα την ελευθερία της επιλογής να φύγω από τη χώρα μου ή όχι. Ένα προνόμιο που δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Δε χρειάζεται να σου το εξηγήσω, δες τι γίνεται στα σύνορα όλων των ανεπτυγμένων οικονομικά χώρων αυτή τη στιγμή. Το πόσο σωστή είναι μια τέτοια απόφαση διαφέρει για τον καθένα από εμάς. Και όπως κάθε επιλογή, έχει αρνητικά και θετικά.

Πιστεύω πως η μεγαλύτερη δυσκολία του να ζεις στο εξωτερικό έχει να κάνει με την οικογένεια και τους φίλους σου. Σίγουρα η επικοινωνία είναι πλέον πολύ πιο εύκολη και οικονομική, αλλά δέκα λεπτά στο τηλέφωνο, έστω και αν αυτό γίνεται καθημερινά ή ένας μήνας διακοπές, δεν αναπληρώνουν τις στιγμές από τη ζωή τους που χάνεις κάθε φορά που δεν είσαι εκεί. Παρατήρησε την επόμενη φορά που θα είσαι στο αεροδρόμιο τους ανθρώπους που φεύγουν. Μπορείς εύκολα να διακρίνεις αυτούς που μένουν μόνιμα στο εξωτερικό. Όχι μόνο γιατί ο αποχωρισμός από τους δικούς τους είναι πάντα δύσκολος, αλλά και γιατί είναι εξουθενωμένοι από την προσπάθεια να χωρέσουν στο χρόνο που έχουν στην Ελλάδα όλα αυτά που "έχασαν" το διάστημα που δεν ήταν εκεί. Και προφανώς όλο αυτό έγινε ακόμα πιο δύσκολο πρόσφατα με τους περιορισμούς, τις διαδικασίες και το κόστος των ταξιδίων.

Γιατί λοιπόν να φύγεις?

Πρώτον γιατί το έχεις ανάγκη. Πολλοί από εμάς δεν μπορούν να μείνουν στο ίδιο μέρος για παρά πολύ. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, απλά νιώθεις μια εσωτερική φαγούρα. Η πιο επιστημονική εξήγηση που έχω ακούσει για τη δική μου περίπτωση είναι αυτή της μάνας μου για το τσιγγάνικο DNA που υπάρχει από κάπου στην οικογένειά της και ίσως εκφράστηκε παραπάνω σε μένα. Μου αρέσει αυτή η εξήγηση γιατί ταιριάζει με την (ρομαντική ίσως) εικόνα που έχω στο μυαλό μου. Ότι οι τσιγγάνοι δεν μετακινούνται επειδή πρέπει, αλλά γιατί μπορούν. Ελευθερία σε διαφορετικό επίπεδο.

Δεύτερον γιατί είναι καλό για σένα. Σε κάθε μετακίνησή σου υπάρχει μια περίοδος 3-4 μηνών εξαιρετικής μοναξιάς. Μια περίοδος που δεν φτάνει που είσαι μόνος σου, έχεις να αντιμετωπίσεις τα πάντα από την αρχή, από τα απλά, τα καθημερινά. Όπως μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ που αγοράζεις άλλα αντ’ άλλων γιατί δεν ξέρεις τη γλώσσα. Στη Δανία για παράδειγμα η πρώτη βόλτα στο σούπερ μάρκετ διήρκησε 2 ώρες και γύρισα σπίτι με γαλοπούλα αντί για κοτόπουλο.... Μέχρι τα πολύ πιο σύνθετα, όπως τη γραφειοκρατία, τους καινούριους συνάδελφους στη δουλειά και άλλα. Αυτή λοιπόν η περίοδος, και ειδικά, όταν μπαίνεις σπίτι μετά τη δουλειά και τα σαββατοκύριακα που η πόρτα κλείνει και είσαι μόνος, είναι αυτή που "τα βρίσκεις με τον εαυτό σου" που λέει κι ο φίλος μου ο Χρήστος. Μαθαίνεις να σε εκτιμάς, να σε σέβεσαι και να σε εμπιστεύεσαι σε έναν διαφορετικό βαθμό. Επιπλέον, αυτή η περίοδος σε βοηθάει να δεις τη ζωή σου από απόσταση, να κρατήσεις αυτούς και αυτά που πραγματικά εκτιμάς και χρειάζεσαι, και να βάλεις προτεραιότητες.

Και μετά από αυτούς τους 3-4 μήνες, και αφού είσαι λίγο καλύτερος με τον εαυτό σου, αρχίζεις να νιώθεις άνετα με το νέο σου περιβάλλον, να έρχεσαι σιγά σιγά σε μια πιο εις βάθος επαφή με την κουλτούρα κάθε χώρας. Αρχίζεις να βλέπεις πώς ζουν οι άνθρωποι, τι τρώνε, τι πίνουν, πώς διασκεδάζουν, πώς ερωτεύονται και πώς τσακώνονται. Αρχίζεις να βλέπεις τις διαφορές από τη δικιά σου κουλτούρα, αλλά και τις τρομερές ομοιότητες. Αυτό είναι για μένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια κάθε μετακίνησης. Γιατί διευρύνεις την οπτική σου σε αυτά που σε ενδιαφέρουν. Αν σου αρέσει να μαγειρεύεις για παράδειγμα, ανακαλύπτεις γεύσεις, υλικά, τεχνικές, κρατάς αυτά που σου ταιριάζουν και αυτόματα έχεις πάει σε ένα άλλο επίπεδο σαν μάγειρας.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christos Maniakis (@chrman)

Αλλά και γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι κατά βάθος, άσχετα με την καταγωγή και το χρώμα του δέρματός μας, είμαστε όλοι ίδιοι, με παρόμοιες ανάγκες και παρόμοια όνειρα. Μαθαίνεις έτσι να είσαι πιο ανοιχτός και δεκτικός στη διαφορετικότητα και την κουλτούρα του άλλου. Και αυτόματα έχεις πάει σε άλλο επίπεδο σαν άνθρωπος.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christos Maniakis (@chrman)

Και τέλος, το πιο σημαντικό, αλληλεπιδράς με ανθρώπους. Ανθρώπους με διαφορετική γλώσσα, κουλτούρα, εκπαίδευση, βιώματα. Ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις, στυλ και τρόπους έκφρασης. Ανθρώπους με τους οποίους πρέπει να βρεις κοινούς κώδικες επικοινωνίας, σεβασμού και κατανόησης σε καθημερινή βάση. Ανθρώπους που δεν καταλαβαίνεις στην αρχή, αλλά συνεχίζεις να προσπαθείς, και να ρωτάς και να μαθαίνεις.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christos Maniakis (@chrman)

Και κάποια στιγμή γίνεται ένα κλικ στο κεφάλι σου και όλα ξεκαθαρίζουν.

Και κάπως έτσι, η χώρα σου σταμάτα να είναι το κέντρο του κόσμου. Ο εαυτός σου σταμάτα να είναι το κέντρο του κόσμου.

Και κάπως έτσι, αντιλαμβάνεσαι πολύ διαφορετικά αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Το ρόλο σου και αυτά που μπορείς να κάνεις εσύ για να αλλάξεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.

Και κάπως έτσι γίνεσαι καλύτερος. Και αυτό για μένα είναι finebeing.