ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ;

Δίπλωμα οδήγησης πήρα στα 19. Στα μάτια μου τότε ήταν κάτι πολύ περισσότερο από την άδεια να μπορώ να χειριστώ ένα αυτοκίνητο. Ήταν η απόλυτη ελευθερία. Να μπορώ να μετακινούμαι από το σημείο Α στο σημείο Β, όταν και όποτε θέλω εγώ. Με τη μουσική μου, με άνεση, με απόλυτο έλεγχο του χρόνου και της διαδρομής.

Αυτή την ελευθερία πλήρωσε αρκετά ο πατέρας μου. Δανειζόμουν το αυτοκίνητο του τα πρώτα χρόνια για τις βραδινές μου βόλτες. Και προφανώς ξέχναγα να του αφήσω ραβασάκι πού πάρκαρα, όταν επέστρεφα. Αποτέλεσμα, πολλά από τα πρωινά του να περιλαμβάνουν μισάωρες βόλτες στα στενά της περιοχής, ψάχνοντας να βρει το αυτοκίνητό του να πάει στη δουλειά του. Εννοείται πως το καμάρι του κοιμόταν ακόμα, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε η μεταμεσονύχτια ζωή ενός 19χρονου είναι κάτι παραπάνω από κουραστική. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω πως κάποιος μπορούσε να τσαντιστεί τόσο πολύ, τόσο νωρίς το πρωί για κάτι τόσο ασήμαντο, όπως το να μην μπορεί να βρει το αυτοκίνητο του. Τώρα άπλα προσεύχομαι να μην πάθω τα ίδια από τα παιδιά μου, όταν αυτά έρθουν.

Η οδηγική ζωή μου άλλαξε, όταν καβάλησα μεγάλη μηχανή για πρώτη φορά. Η ιστορία σύντομα είναι η εξής. Επιστρέφω από το Βέλγιο υπερήφανος κάτοχος μεταπτυχιακού, με δουλειά στην Ελλάδα, αλλά χωρίς φράγκο. Ποιος είναι ο οικονομικότερος τρόπος μετακίνησης; Ένα scooter. Το πήρα λοιπόν και την πρώτη στιγμή που οδήγησα, ήξερα ότι είχα κάνει την επιλογή μου. Και μέσα σε δυο χρόνια, το scooter αντικαταστάθηκε από μια κανονική μηχανή, με περισσότερα κυβικά και δύναμη. Και αυτή προτιμώ να καβαλάω για οποιαδήποτε μετακίνηση, με ζέστη, με κρύο, με βροχή, με ό,τι συνθήκες! Αν δεν έχεις τη δικιά σου είναι μάλλον δύσκολο να σου περιγράψω το γιατί, αλλά μια καλή αρχή είναι το βίντεο "For the Ride".

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christos Maniakis (@chrman)

Παρότι άρχισα να καβαλάω αρκετά μεγάλος σε ηλικία (περίπου στα 26) από την πρώτη στιγμή κόλλησα. Ίσως γιατί κάνει "tick" σε πολλά από τα κουτάκια του χαρακτήρα μου που μου φέρνουν ικανοποίηση ψυχολογικά. Όπως το να είμαι, ή να νιώθω τουλάχιστον απόλυτα ελεύθερος, να μπορώ να φεύγω χωρίς απαραίτητα συγκεκριμένο προορισμό και να διεγείρω το νευρικό μου σύστημα κατά βούληση με το στρίψιμο του καρπού μου. Σε δύσκολες και σε εύκολες μέρες, με φίλους ή σόλο, για γρήγορη αποσυμπίεση, ή για νέες εμπειρίες και πιο μακρινά ταξίδια η μηχανή μου είναι πάντα εκεί. Και κάθε, μα κάθε φορά, κάνει αυτό που χρειάζομαι, με βοηθάει να βρω την ισορροπία μου και να βγω έξω από την όποια πραγματικότητα, να σκεφτώ πιο καθαρά και να χαλαρώσω.

Και επειδή η μηχανή μου είναι στην Ελλάδα, είχα να την δω σχεδόν 3 χρόνια. Και μου είχε λείψει. Στρίμωξα λοιπόν δυο ταξίδια όσο ήμουνα για λίγο χρόνο στην Ελλάδα, το ένα στα ορεινά της βόρειας Πελοποννήσου και το άλλο στο Πήλιο. Διαφορετικά ταξίδια, το ένα με φίλους, το άλλο με τη γυναίκα μου, διαφορετικές διαδρομές και αποστάσεις, αλλά το ίδιο απολαυστικά! Το Πήλιο είναι πολύ ωραίος προορισμός. Να πας! Βουνό, θάλασσα, τρομερές διαδρομές και εξαιρετικό φαγητό. Δε θα σου πω πού να πας και τι να κάνεις, έχουμε και ταξιδιωτικούς συντάκτες στο site, ρώτησέ τους! Θα σου πω όμως κάτι που παρατήρησα.

Έμεινα λοιπόν στο Μούρεσι, σε ένα ξενοδοχείο, το οποίο είχε περίεργα θετικές κριτικές και υψηλές βαθμολογίες. Η πρώτη εντύπωση, από τις επικοινωνίες μου με τους ιδιοκτήτες για τις λεπτομέρειες της κράτησης ήταν επίσης εξαιρετικά θετική. Και όταν φτάσαμε, μετά μια τρίωρη διαδρομή, αυτό που μας περίμενε ήταν καλύτερο από ότι είδα online και περίμενα. Υπέροχοι χώροι, πεντακάθαροι, όμορφα διακοσμημένοι με πολύ προσοχή σε λεπτομέρειες. Η τοποθεσία βοηθάει λόγω της τρομερής θέας στο βουνό και το Αιγαίο, άλλα ήταν προφανές ότι κάποιος είχε βάλει αρκετά το χέρι του για να δημιουργήσει ένα χώρο που αυτόματα σε χαλάρωνε, ένα χώρο που την εξαιρετική θέα πλαισίωνε ένας πανέμορφος και περιποιημένος κήπος με δέντρα και (πιθανόν όλα τα) ντόπια λουλούδια.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Hotel Olga (@olga_pelion)

Και την επομένη μέρα, το πρωινό: όλα χειροποίητα, όλα ντόπια και όλα εξαιρετικά. Πίτες, μαρμελάδας, ψωμί κτλ. Προφανώς και γνωρίστηκα με τους ιδιοκτήτες, ήταν άλλωστε αυτοί που μας καλωσόρισαν και μας έδωσαν όλες τις πληροφορίες για την περιοχή, και πολύ σύντομα στην κουβέντα διαπίστωσα ότι αυτοί οι 2 άνθρωποι, ο Δημήτρης και η Λένα, ήταν αυτοί που κάνουν όλο αυτό πραγματικότητα. Και όλο με προσωπική δουλειά, από τον κήπο, την καθαριότητα και την συντήρηση του ξενοδοχείου, μέχρι την προετοιμασία του πρωινού. Το να το κάνεις όλο αυτό μονός σου (έχουν μόνο ένα ακόμα άτομο προσωπικό) είναι, τουλάχιστον για εμένα, κάτι αρκετά δύσκολο και κουραστικό. Με το που τους βλέπεις όμως και τους δυο, δεν μπορείς παρά να παρατηρήσεις το χαμόγελο τους και την ευτυχία στο πρόσωπο και τις εκφράσεις τους!

Στο ίδιο χωριό, υπάρχει μια ταβέρνα (Δροσιά λέγεται). Αν σε φέρει ο δρόμος να σταματήσεις. Το χέρι της γιαγιάς ήταν το χαρακτηριστικό χέρι Ελληνίδας μαμάς που ξέρει να μαγειρεύει. Λίγα πιάτα, ντόπια υλικά, αυτά που θα έδινε στα παιδιά και τα εγγόνια της. Και ο παππούς δούλευε τη σχάρα υπέροχα, μια παντσέτα που θα μπορούσα να ταξιδέψω μόνο για αυτή. Και εκτός από τα φαγητά, στον μέσα χώρο της ταβέρνας, καμιά δεκαριά τραπέζια, είχαν στοιβαγμένα κυριολεκτικά εκατοντάδες βαζάκια με γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες, όλα με φρούτα που βρίσκουν στην περιοχή το Πηλίου, σε μια ακτίνα μόνο μερικών χιλιομέτρων. Πιάσαμε κουβέντα. Η ευκαιρία που τους δώσαμε να μιλήσουν για τη μαγειρική τους, τα άδεια πιάτα στο τραπέζι και το γεγονός ότι επιστρέψαμε την επόμενη μέρα, τους έκαναν ευτυχισμένους. Μας το έδειξαν με τα χαμογέλα τους και με το πώς μας περιποιήθηκαν. Όχι για τα λεφτά του λογαριασμού. Αλλά γιατί είδαν ότι κάποιος κατάλαβε την αγάπη τους για αυτό που κάνουν.

Έλα τώρα να σε βάλω λίγο σε σκέψεις. Όσο λοιπόν εσύ κι εγώ χρειαζόμαστε ψυχολόγους, είτε αυτοί είναι άνθρωποι, είτε είναι μηχανές, είτε οτιδήποτε χρησιμοποιεί ο καθένας μας για να ξεφεύγει και να ισιώνει από την πίεση της καθημερινότητας, κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν βρει μια καλύτερη λύση. Κάνουν αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους επάγγελμα. Και το κάνουν κάθε μέρα. Και κάπως έτσι, δεν χρειάζονται να ξεφεύγουν από καμιά καθημερινότητα.

Κι αυτό για μένα είναι finebeing.