SELF RESET ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ

Οι τελευταίοι πελάτες σηκώνονται από το τραπέζι τους, με αποχαιρετούν γνέφοντας με ευγνωμοσύνη, σημάδι ότι μάλλον είχαν εξυπηρετηθεί καλά. Περιμένω λίγα δευτερόλεπτα και ανάβω τα φώτα. Ο σερβιτόρος προσφέρεται: "Θα πεταχτώ για σάντουιτς. Θέλει κανείς;" Κοιταζόμαστε με τον Δημήτρη, τον DJ, και σχεδόν ομόφωνα, απαντάμε: "εννοείται!". Βλέπεις, παρότι ήταν Σάββατο βράδυ είχαμε από πριν σχεδιάσει με εκείνον και δυο-τρεις άλλους φίλους να ανέβουμε για σκι στον Παρνασσό μετά τη βάρδια μας στο Μαρουσιώτικο bar.

Ο Δημήτρης ήταν πολύ επιδέξιος σκιέρ και εγώ, αρχάριος γαρ, δεν έχανα -εύκολα- την ευκαιρία να περάσω μερικές ώρες στο βουνό μαζί του προκειμένου να βελτιωθώ. Αν και δεν συνήθιζα να καταναλώνω αλκοόλ, καθώς δούλευα στο bar, (ειδικά) στο παρελθόν ήταν σχεδόν ανέφικτο να το αποφύγεις εντελώς. Ωστόσο, τις μέρες που κανονίζαμε να επεκτείνουμε τη βραδιά μας με τέτοιου είδους αθλοπαιδιές και εξορμήσεις στη φύση δεν έπινα ούτε σταγόνα.

Κάπως έτσι, λίγο πριν τα ξημερώματα, τρώγαμε εκείνα τα 1-2 σάντουιτς, κερνιόμασταν έναν διπλό εσπρέσο σε "πακέτο", φορούσαμε την "αθλητική" περιβολή μας και περπατούσαμε λίγα μέτρα ως τη Λεωφόρο Κηφισίας, από όπου θα παίρναμε το ski-bus. Βρίσκαμε μια ωραία θεσούλα και βολευόμασταν όπως - όπως, προκειμένου να κοιμηθούμε για όσο θα ήταν δυνατό. Με την κούραση που είχαμε ώσπου να βγούμε στην Εθνική Οδό τα βλέφαρα είχαν ήδη συναντηθεί μεταξύ τους. Ξυπνούσα με τις πρώτες ηλιαχτίδες του ήλιου να χαϊδεύουν το πρόσωπό μου και, όπως ήταν αναμενόμενο, με τον αυχένα μου να διαμαρτύρεται για κακομεταχείριση.

Λίγο ο ενθουσιασμός μας, λίγο η μυρωδιά του πακεταρισμένου καφέ, αρκετά πριν συναντήσουμε τα πρώτα χιόνια χαζογελούσαμε όλο ενέργεια ανυπομονώντας να φορέσουμε τις μπότες μας και να φάμε τις πρώτες τούμπες (εγώ δηλαδή).

Πολύ σύντομα και με τους ήχους ακόμα στα αυτιά μας από το τελευταίο τραγούδι στο bar βρισκόμασταν στο πρώτο lift που θα μας ανέβαζε ως την πρώτη πλαγιά, την πρώτη πίστα. Σε εκείνο το μεταλλικό κάθισμα που μας "έσερνε" μερικές δεκάδες μέτρα πάνω από το ολόλευκο έδαφος επικρατούσε μια πρωτόγνωρη γαλήνη, μια μαγική ησυχία που συνοδεύονταν από εικόνες που μοίραζαν τα χρώματά τους στο γαλάζιο και το άσπρο. Από το σημείο που μας άφηνε το πρώτο lift, είτε ανεβαίναμε ακόμα πιο πάνω με το επόμενο "όχημα" για μια πιο δύσκολη κατάβαση, είτε κατηφορίζαμε προς τα πίσω.

Τίποτα όμως δεν έχει περισσότερη σημασία από αυτό: Ό,τι καιρό και αν είχε, όσο κουρασμένος και αν ήμουν, όσες φορές και αν έπεφτα, ειδικά τον πρώτο καιρό, δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που πλημμύριζε την ψυχή μου σε εκείνες τις στιγμές ηρεμίας και του απόλυτου επαναπροσδιορισμού της ύπαρξής μου πάνω στο λιφτ. Ήταν οι δικές μου finebeing στιγμές.