ΠΩΣ ΒΙΩΝΕΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΓΑΛΛΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ;

Όντως, κάτι τρέχει στο Παρίσι. Προφανώς δεν αναφέρομαι στους δρομείς των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτοί τελείωσαν και μας έδωσαν εξαιρετικές ευκαιρίες να σχολιάσουμε, να κρίνουμε και να νιώσουμε εθνική περηφάνεια, γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες που εμείς διοργανώσαμε 20 χρόνια πριν, ήταν σαφώς καλύτεροι από όλους τους προηγούμενους και όλους τους επόμενους -ειρωνεύομαι, μην ετοιμάζεσαι να αντιδράσεις-, ασχέτως αν (ίσως) ακόμα πληρώνουμε το λογαριασμό.

Το Παρίσι, όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενες κουβέντες, είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις στην Ευρώπη. Γι’ αυτό, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία/δικαιολογία να μετακομίσω εκεί, δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη. “2 years later”, όπως πολύ ωραία αποδίδει ο Μπομπ Σφουγγαράκης, παρότι η πόλη παραμένει το ίδιο αγαπημένη, δεν με ενοχλεί καθόλου που ετοιμάζομαι να φύγω, μάλλον το αντίθετο. Δεν φταίει μόνο η δυσκολία της καθημερινότητας, η αγένεια των Παριζιάνων και το υψηλό έως απαγορευτικό κόστος ζωής, αλλά κυρίως το αποτέλεσμα που έχουν όλα αυτά στην κοινωνία και τους ανθρώπους γύρω σου, στον τρόπο που σκέφτονται, ζουν, συμπεριφέρονται και αλληλεπιδρούν με τους άλλους.

Ένα από τα απογεύματα που πέρασαν στο καφέ στη γωνία Saxe και Segur, δυο βήματα από το σπίτι που νοικιάζαμε, με τον πύργο του Άιφελ στα δεξιά, το έτερον ήμισυ στα αριστερά, τον ήλιο στα μούτρα και ένα κρύο Sancerre στο τραπέζι, ήρθε η επιφοίτηση. Συζητώντας για ποιο λόγο μπορεί η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας να έχει κατεβασμένα τα μούτρα, η πλειοψηφία των ανθρώπων της γειτονιάς από τους γείτονες μέχρι το φούρναρη να συμπεριφέρονται από εντελώς ψυχρά έως απόλυτα απαράδεκτα, και η πλειοψηφία των φίλων μας να γκρινιάζουν για αυτήν ακριβώς την κατάσταση, καταλήξαμε στο εξής:

Οι Παριζιάνοι κυρίως, και ίσως οι Γάλλοι γενικότερα περνάνε την απόλυτη κρίση ταυτότητας

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Le BCDC 👀 (@fraternitegenerale)

Τι σημαίνει η ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη στη Γαλλία;

Το όνειρο της γαλλικής επανάστασης, για το οποίο κάθε Γάλλος με τον οποίο έχω συναναστραφεί νιώθει εθνικά και προσωπικά υπερήφανος, -λες και ήταν οι ίδιοι που ξεκεφάλιασαν την Αντουανέτα-, όχι απλά έχει πεθάνει, αλλά έχει αναστραφεί στην προεπαναστατική εποχή. Ίσως και χειρότερα. Το “liberté, égalité, fraternité” (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη) κοσμεί ακόμα όλα τα κτίρια της γαλλικής δημοκρατίας, αλλά η πραγματικότητα που βιώνει ο μέσος Γάλλος απέχει αρκετά και από τα τρία.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη maru (@parigi_francia_magia)

Η ελευθερία

Ελευθερία είναι η δυνατότητα αυθόρμητης και απεριόριστης δράσης σύμφωνα με τις επιθυμίες κάποιου, η απουσία εξαναγκασμού ή καταπίεσης λέει ο Μπαμπινιώτης, η δυνατότητα να δρα κατά βούληση λέει η Wikipedia, διαλέγεις ποιο από τα δύο προτιμάς, αλλά πρόσεξε γιατί μπορεί να προδώσεις την ηλικία σου! Και στο τέλος, όποιον ορισμό και να διαλέξεις, το σίγουρο είναι ότι η ελευθερία του μέσου Γάλλου, ή τουλάχιστον κατοίκου του Παρισιού όπως το έζησα, είναι αρκετά περιορισμένη είτε άμεσα είτε, κυρίως, έμμεσα. Το βλέμμα των αρχών το νιώθεις όπου και να κυκλοφορήσεις λόγω της φυσικής παρουσίας της αστυνομίας και των καμερών που βρίσκονται πλέον παντού. Η ελευθερία της έκφρασης περιορίζεται με νόμο, τόσο στα μικρά – απαγορεύεται με νόμο να διαμαρτυρηθείς σε δημόσια υπηρεσία όπου η πλειοψηφία των υπαλλήλων συμπεριφέρονται σαν ορκισμένοι να μη σε εξυπηρετήσουν – όσο και στα μεγάλα - η Γαλλία ήταν μία από τις πρώτες χώρες στον κόσμο που απαγορεύτηκε οποιαδήποτε διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης. Η οικονομική ελευθερία είναι αντίστοιχα περιορισμένη, με την πλειοψηφία των γαλλικών νοικοκυριών να είναι σε χρέος (76% του ΑΕΠ σε σχέση με 45% στην Ελλάδα), και με ακόμα και τη μεσαία τάξη να δυσκολεύεται πλέον από την ακρίβεια, η οποία ειδικά στο Παρίσι κάνει τη ζωή ασφυκτική.

Η ισότητα

Η ισότητα υπάρχει και τηρείται στα χαρτιά, αλλά είναι αισθητό ότι κάποιοι είναι λίγο πιο ίσοι από άλλους σε μία κατάσταση Οργουελικής έμπνευσης. Μεγάλοι γαλλικοί όμιλοι μπορούν να χρησιμοποιούν δημόσια κτίρια-σύμβολα για τη διαφήμισή τους με το αζημίωτο (μία επίσκεψη σε Λούβρο, Orsay, Ecole Militaire, Opera θα σε πείσει) ή να κλείνουν μεγάλα κομμάτια του κέντρου για events. 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη sauvage111 (@sauvage111)

Η αστυνομία θα σε σταματήσει με το παραμικρό αν τα χαρακτηριστικά σου είναι λίγο διαφορετικά από τα βορειοευρωπαϊκά, αλλά ούτε που θα σκεφτεί να κάνει το ίδιο αν οδηγείς αυτοκίνητο πολυτελείας. Και δεν θα αναφερθώ στην ελευθερία και την ισότητα των «μειονοτήτων», όπου από τη μία συγκεκριμένες κοινότητες αναγνωρίζονται και προστατεύονται (και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου), ενώ άλλες περιορίζονται και καταπιέζονται (γυναίκες μουσουλμάνες για παράδειγμα).

Διάβασε επίσης: 2+1 σημεία που ξέρουν οι ψαγμένοι και πρέπει να δεις στο Παρίσι

Η αδελφοσύνη

Όσο για την αδελφοσύνη, μία ματιά στη ρητορική των πρόσφατων εκλογών είναι αρκετή για να διαπιστώσεις το φόβο, το μίσος και το χάσμα που υπάρχει στη γαλλική κοινωνία.

Editor's Tip: ειδικά το Παρίσι έχει μετατραπεί πλέον σε μία Disneyland για ενήλικες. Ο βασικός στόχος είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους (λογικό – αυτό είναι το σύστημα σε όλο τον κόσμο), αλλά αυτό πλέον έχει επηρεάσει αισθητά την ποιότητα του τουριστικού προϊόντος, από το φαγητό και το ποτό μέχρι τα ξενοδοχεία και τις υπόλοιπες τουριστικές υπηρεσίες, τα οποία είναι αποδεκτά, μόνο αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις πολλαπλάσια από οποιονδήποτε άλλο προορισμό. Παρ’ όλα αυτά, η πόλη του Παρισιού παραμένει μαγική. Φωτισμένη υπέροχα, με την υπέροχη αρχιτεκτονική, με τα μουσεία, τα καφέ και τις γειτονιές. Και κυρίως με τα croissants στο Maison D’ Isabelle, το éclair σοκολάτας στο The French Bastards, η ζεστή μπαγκέτα και το pain au chocolat στο Esprit Gourmand, τα μπισκότα λεμονιού La Mère Poulard, τα σπέσιαλ του Σαββατοκύριακου στην Utopie και ένας εσπρέσο στο Grand Café Tortoni. Είναι υπεραρκετά για να κάνεις ένα διάλειμμα από όλα αυτά και να απολαύσεις την πόλη όπως της αξίζει. Με τα θετικά και τα αρνητικά της.

Αυτό για μένα είναι το Parisian FineBeing.