IF THEN ELSE

Αν δεν είχα πιάσει δουλειά σε εκείνο το café, δεν θα την είχα εγκαταλείψει για να ξεκινήσω να δουλεύω στο bar. Και αν δεν δούλευα στο bar δεν θα είχα πάει στο Trier, την πρώτη φορά, αλλά πιθανά ούτε και τη δεύτερη. Και αν δεν είχα πάει στο Trier…

Δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να σας το μεταφέρω ακριβώς όπως το έχω στο μυαλό μου. Για αυτό θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι στη στήλη αυτή καταπιάνομαι με πράγματα τα οποία συνέβησαν στη ζωή μου τυχαία. Κάποια στιγμή. Και από τότε, συνειδητά, με συντροφεύουν για πάντα ή τέλος πάντων μέχρι να (ξανα)συμβεί κάτι άλλο, επίσης τυχαία.

Έτσι, ακριβώς, αναπάντεχα, την πρώτη χρονιά που δούλευα στο bar, ο Δημήτρης (ο DJ), μου πρότεινε να συμμετάσχω σε ένα ταξίδι, εκπαιδευτικού χαρακτήρα (και για αυτό ένα μεγάλο μέρος των εξόδων καλυπτόταν από τη διοργάνωση) στο Trier της Γερμανίας. Είχα την τύχη να "πετάξω" από το αεροδρόμιο στο Ελληνικό.

Μεγάλη εμπειρία. Αλλά η μαγεία του να έχεις αναμνήσεις από το αεροδρόμιο αυτό, είναι το ότι μπορείς να είσαι υπερήφανος για το σημερινό αεροδρόμιο, το "Ελευθέριος Βενιζέλος". Και να ελπίζεις ότι οι χώροι που κάποτε γέμιζαν βαλίτσες και αεροσκάφη, ίσως να γίνουν ένα τεράστιο μητροπολιτικό πάρκο.

Τέλος πάντων, το Trier είναι μια παραμυθένια πόλη, (ίσως η παλαιότερη) της νοτιοδυτικής Γερμανίας.

Έμεινα εκεί 4 εβδομάδες και, παρότι θυσίασα τις καλοκαιρινές μου διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί, γλίτωσα τον καύσωνα της πρωτεύουσας καθώς και τον μεγάλο σεισμό της Πάρνηθας. Μέσα μου είχα κρατήσει χιλιάδες εικόνες και αναμνήσεις, αλλά και την υπόσχεση ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα ξανά στο Trier.

Έτσι και έγινε. Δυο χρονιά μετά, ένα σεμινάριο ρομποτικής στο πλαίσιο των σπουδών μου, με οδήγησε ξανά στο Trier. Εκεί, συνέβη κάτι τρομερό. Συνειδητοποίησα πόσο λίγο με ενδιέφερε η ρομποτική, πόσο διαφορετική ήταν από ότι είχα ονειρευτεί, αλλά και πόσο κακός ήμουν, τελικά, στα μαθηματικά. 

Το μήνυμα είχε ληφθεί και ήταν ξεκάθαρο. Με το που επέστρεψα στην Αθήνα μαζί με τους φίλους και συμφοιτητές μου επισκεφθήκαμε δεκάδες μέρη και μερικά bar που μου άλλαξαν εντελώς τον τρόπο σκέψης, αλλά και που μου έδωσαν το κίνητρο να προσπαθήσω να βελτιώνομαι στη δουλειά μου.

Το μικρόβιο της εσωτερικής βελτίωσης, του finebeing αν θέλετε, που "κόλλησα" στο Trier, ρίζωσε μέσα μου παντοτινά.

Ταυτόχρονα, η επαφή μου με την πόλη αυτή, μου έδωσε μια σιγουριά, μια αυτοπεποίθηση, πως ότι και αν γινόταν στην Ελλάδα, θα υπήρχε αυτό το μέρος της Γης, κοντά στη Γαλλία, ακόμα πιο κοντά στο Λουξεμβούργο, αλλά και όχι πολύ μακριά και από την Ολλανδία, που τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως ορμητήριο για την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Και καμιά φορά, ακόμα το σκέφτομαι.